"Zwierzęta, na które polują mięsożercy, takie jak zebry czy antylopy, mają oczy po bokach głowy, a drapieżnik ma je umieszczone z przodu. Zawsze pokazuj kotu twarz. Niech zobaczy, gdzie masz oczy, a będzie wiedział, że też jesteś drapieżcą. Zastanowi się dwa razy, zanim zaatakuje."

Niestety na moje dwa tygrysy to nie działa, próbowałam się już nie raz mierzyć z nimi wzrokiem, a one dalej na mnie beztrosko polują, oczywiście tylko w czasie, w którym nie są zajęte spaniem. Małe futrzaste bestie :)

Tym razem w swojej opowieści Tess umieściła zarówno te małe kociaki, jak i wielkie kociska. To musiało przypaść mi do gustu.
Miło było przenieść się z Bostonu do Afryki, poczuć trochę tamten klimat i przybliżyć się do wielkich kotów. Aż chciałoby się samemu tam pojechać. Intryga typowo w stylu Gerritsen, fani na pewno nie będą zawiedzeni. Przynajmniej ja nie jestem, chociaż z thrillera medycznego nie zostało już nic. Tym razem powstał raczej thriller przygodowy. Autorka trochę ograniczyła wątki obyczajowe, szczególnie Maury, co wyszło książce na dobre, bo we wcześniejszych częściach zachowanie doktor Isles zaczynała mnie już trochę drażnić.

Nie mogę powiedzieć, że książka jest pełna napięcia, dramatycznych zwrotów akcji i tym podobnych. Tess Gerritsen ma swój styl, który ja bardzo cenię. Warto było tyle czekać, żeby znów spotkać się z duetem Rizzoli i Isles. Chcę więcej!

"Zwierzęta, na które polują mięsożercy, takie jak zebry czy antylopy, mają oczy po bokach głowy, a drapieżnik ma je umieszczone z przodu. Zawsze pokazuj kotu twarz. Niech zobaczy, gdzie masz oczy, a będzie wiedział, że też jesteś drapieżcą. Zastanowi się dwa razy, zanim zaatakuje."

Niestety na moje dwa tygrysy to nie działa, próbowałam się już nie raz mierzyć z nimi...