Po przeczytaniu zbioru opowiadań Kornela Filipowicza aż strach brać się za pisanie recenzji czy nawet opinii, gdyż geniusz autora przytłacza tak bardzo, że ma się świadomość znikomości i marności własnych słów.

"Moja kochana, dumna prowincja" to utwory, w których nie ma zbędnych zdań. Narracja jest oszczędna, podobnie jak dialogi, a jednak z tego ascetycznego stylu wyłania się bogaty obraz świata, przepełniony nostalgią, melancholią, smutkiem, spod których czasem przebija się promyk uśmiechu.

Opowiadania z tego zbioru idealnie wpisują się w tytuł całości - ich akcja często rozgrywa się w małych miasteczkach, na wsiach, w osadach, które tylko wydają się nijakie i zwyczajne. Autor potrafi je jednak ożywić i wydobyć na światło dzienne skrywane piękno albo intrygujące elementy.
Pozornie senne miejsca są świadkami ludzkich dramatów, smutków i radości, trudnych życiowych decyzji.

Ludzkie emocje to wielki atut tych utworów. Filipowicz nie pisze o nich w barokowy sposób, nie epatuje uczuciami, a jednak porusza czytelnika do żywego, czego przykładem może być opowiadanie "Świadek, który nie umiał mówić".
Podobnie rzecz ma się z tekstami, których akcja rozgrywa się podczas wojny. Czasem kilka zdań, a nawet jedna, ale trafna fraza, wystarczy, by wstrząsnąć odbiorcą albo dać mu do myślenia.

Na uwagę na pewno zasługują też motywy przyrody, które wpisują się w klimat opowiadań i same go tworzą. Niejednokrotnie stają się one przyczynkiem do snucia jakiejś fascynującej opowieści.

Filipowicz to mistrz krótkiej, ale jakże celnej, jednocześnie lirycznej i realistycznej formy.
Peryferyjny świat spod jego pióra urzeka, przyciąga i czaruje, tym bardziej, że w wielu przypadkach istnieje już tylko we wspomnieniach, na archiwalnych zdjęciach i kartach literatury.

Polecam wszystkim, którzy lubić smakować czytane słowa. To proza, którą można się delektować i do której chce się wracać.

Po przeczytaniu zbioru opowiadań Kornela Filipowicza aż strach brać się za pisanie recenzji czy nawet opinii, gdyż geniusz autora przytłacza tak bardzo, że ma się świadomość znikomości i marności własnych słów.

"Moja kochana, dumna prowincja" to utwory, w których nie ma zbędnych zdań. Narracja jest oszczędna, podobnie jak dialogi, a jednak z tego ascetycznego stylu...