Mam bardzo mieszane odczucia co do tej książki. Jako matka dziecka neuronietypowego (nie autyka jak chce autor, ale autystyka - po polsku brzmi to jednak lepiej) cieszę się, że powstała pozycja prostująca wiele mitów narosłych wokół przyczyn autyzmu, oraz osób z takim postrzeganiem świata. Mitów, z którymi musieliśmy się zmierzyć jako rodzice, i które nie pozostają bez wpływy na nasze życie jeszcze teraz, kiedy nasz syn jest prawie dorosły. Orzecznictwo lekarskie i aparat państwowy wymagają od nas uznania naszego dziecka za niepełnosprawne, inaczej nie mógłby korzystać z żadnego wsparcia (np. dowozu do specjalnego ośrodka szkolnego, renty, wsparcia w szkolnictwie). Bez tego również pozostawimy go w próżni po 16 roku życia, czyli już za miesiąc.
Jednocześnie staramy się konfrontować naszego syna z maksymalnie dużą dawką sytuacji, jaka może go spotkać w życiu. W tym kontekście, choć pocieszająca jest konkluzja autora, że niepełnosprawność znika za zamkniętymi drzwiami sanktuarium, jakim jest pokój naszego dziecka, w niczym nie poprawia to jego widoków na przyszłe samodzielne życie. Społeczeństwo musi nauczyć się żyć z osobami autystycznymi i musi znaleźć dla nich godziwe miejsce. Dobre chęci autora jednak nie pomogą. Poziom świadomości w społeczeństwie polskim jest żaden. Pocieszam się tylko faktem, że mój syn jest sto razy bardziej uroczą i kontaktową osoba niż ja sama. Oraz, że wkrótce być może, musi i znajdzie się miejsce na rynku pracy dla takich nietypowych osób.

Mam bardzo mieszane odczucia co do tej książki. Jako matka dziecka neuronietypowego (nie autyka jak chce autor, ale autystyka - po polsku brzmi to jednak lepiej) cieszę się, że powstała pozycja prostująca wiele mitów narosłych wokół przyczyn autyzmu, oraz osób z takim postrzeganiem świata. Mitów, z którymi musieliśmy się zmierzyć jako rodzice, i które nie pozostają bez...