To już piąta przeczytana przeze mnie książka Małgorzaty Wardy i - poza jedną "Ominąć Paryż" - wszystkie oceniam dość wysoko; każda z nich zawiera jakieś przesłanie, zamierzony cel, ma zwrócić uwagę na określony problem społeczny, ludzki dramat. Tym razem autorka porusza problem zaginięć, ale nie dzieci, lecz osób pełnoletnich, których poszukiwania organa Policji rozpoczynają dopiero po 48 godzinach.

Pewnego wrześniowego dnia Staszek opuścił swój dom i ... zaginął; nie pojawił się w pracy, nie wrócił do domu, nie odbierał telefonu od bliskich.
Historię jego zaginięcia, poszukiwań, przeżyć i dramatu kochających go osób poznajemy z perspektywy jego dziewczyny - Jasmin, która jako narratorka opowiada nam o działaniach poszukiwawczych, podejrzeniach, ale wraca też do wspomnień, własnych wyobrażeń i wizji ewentualnych zdarzeń. Próbuje łączyć pewne fakty, wątki, sytuacje, szukając wciąż nadziei i wiary, że Staszkowi nic się nie stało, że żyje i wróci.

Książka pochłonęła mnie od pierwszych stron, choć przyznam rację niektórym z czytelników, że jej konstrukcja wprowadza pewien chaos; wspomnienia przeplatają się z realem, wyobrażenia z niepokojącymi wizjami, co może utrudniać śledzenie wątków. Mimo tej wady książkę czytałam z ogromnym zainteresowaniem, do końca nie wiedząc jaka jest prawda i dobrze, że autorka pozostawiła ją w sferze niedopowiedzianej. Polecam.

To już piąta przeczytana przeze mnie książka Małgorzaty Wardy i - poza jedną "Ominąć Paryż" - wszystkie oceniam dość wysoko; każda z nich zawiera jakieś przesłanie, zamierzony cel, ma zwrócić uwagę na określony problem społeczny, ludzki dramat. Tym razem autorka porusza problem zaginięć, ale nie dzieci, lecz osób pełnoletnich, których poszukiwania organa Policji...