Wydawać by się mogło, że w książce tak na prawdę nic się nie dzieje - normalne życie, wielodzietnej rodziny w której panuje miłość, zaufanie, wzajemna akceptacja i troska. Radość, troski dnia codziennego, czasem jakieś zwady i kłótnie ale zawsze w rezultacie pojednanie.
Wydawać by się mogło, że to błahostki - rodzina, która nie istnieje i nie mogłaby istnieć. A jednak autorce z tak prostego pomysłu udało stworzyć się coś ciekawego, ciepłego i na swój sposób wyjątkowego przyprawionego subtelnym humorem.

Przykładem takiego humoru mogą być chociażby dialogi babci z ojcem dzieci - raz zwyczajne a innym razem złośliwe jakby jedno drugiemu wbijało szpilę, ale zawsze sporo w nich szacunku i wzajemnej sympatii. Takie droczenie się ale nie na zasadzie aby kogoś krzywdzić i zranić - powiedziałabym, że wynikające z charakteru i stylu bycia:)
Bo każdy w tej rodzinie jest inny. Jest w czymś lepszy lub gorszy, posiada inne cechy charakteru, zalety, wady i jest w innym wieku... Ale to co ich różni, jednocześnie łączy ze sobą - bez względu na różnice i pułapy wieku, zawsze ładnie dogadują się ze sobą i współpracują. Jest między nimi nić porozumienia, silna więź, której nikt i nic nie jest w stanie rozerwać.

Wydawać by się mogło, że w książce tak na prawdę nic się nie dzieje - normalne życie, wielodzietnej rodziny w której panuje miłość, zaufanie, wzajemna akceptacja i troska. Radość, troski dnia codziennego, czasem jakieś zwady i kłótnie ale zawsze w rezultacie pojednanie.
Wydawać by się mogło, że to błahostki - rodzina, która nie istnieje i nie mogłaby istnieć. A jednak...