W tym przypadku druga część okazała się równie dobra, co pierwsza. Nie czuję ani odrobiny rozczarowania, bo, że tak powiem, dostałam, co chciałam. Maxx wyszedł z odwyku i starał się zacząć nowe życie. Okazało się to dla niego wyjątkowe trudne, na pewno trudniejsze niż sądził, niż ja sądziłam. Cenię tę historię właśnie za to – za pokazanie brutalności świata człowieka uzależnionego. Przez większość książki nie da się spokojnie odetchnąć; napięcie, chwiejna nadzieja, że bohaterowi uda się pokonać własne demony, obawa, że nie ma tu miejsca na szczęśliwe zakończenie. A chciałoby się wierzyć, że wyjście z nałogu jest możliwe, prawda? Tak naprawdę nic nie jest pewne aż do epilogu, który mi osobiście przyniósł satysfakcję i... spokój. Nic więcej tu nie trzeba dodawać. I może się wydawać, że Maxxowi poszło za łatwo, że w prawdziwym życiu takie małe cuda się nie zdarzają, ale druga linijka podziękowań od autorki sugeruje, że ta historia została zainspirowana czyimiś doświadczeniami. W końcu wszystko skądś się bierze...

We „Wróć za mną” mamy szansę poznać prawdziwego Maxxa, tego z jasną głową i świadomego swoich problemów. Z miejsca go polubiłam i kibicowałam mu przez całą książkę. Jego nowo odkryta postać stanowi kontrast dla tej narkotykowej ułudy, którą zasłaniał się w pierwszej części, co uświadamia jak bardzo nałóg pożera osobowość. A te jego płomienne wyznania miłosne, godne przewracania oczami, pokazywały tylko, ile ten chłopak uczucia i wrażliwości w sobie nosił. Tak, Maxx to zdecydowanie barwna postać.

W Aubrey również zaszła przemiana na lepsze. Choć jej trudno przywoływana chłodna racjonalność była miejscami denerwująca, to rozumiem, dlaczego się tak zachowywała. W końcu trudno ryzykować oddanie serca, które raz już zostało złamane. Jednak jej uczucie, dzięki temu zdrowemu rozsądkowi, stało się silniejsze. Chwiejny toksyczny związek przerodził się w coś trwałego i cennego. A ona stała się tą osobą, którą zawsze chciała być.

Ale-ale, co to za zmiana imienia brata Maxxa? Calluma na Landona? Jakiś błąd, przeoczenie, czy co? Nie żeby to miało jakieś większe znaczenie, to po prostu dziwne.

Serdecznie polecam dylogię „Twisted Love”, jako burzliwy romans z nałogiem w tle. Miłość jednak zwyciężyła, ale nie dlatego, że „leczy wszystkie rany”, nie tym razem. Tu chodzi o coś więcej i warto się o tym samemu przekonać, sięgając po tę historię.

W tym przypadku druga część okazała się równie dobra, co pierwsza. Nie czuję ani odrobiny rozczarowania, bo, że tak powiem, dostałam, co chciałam. Maxx wyszedł z odwyku i starał się zacząć nowe życie. Okazało się to dla niego wyjątkowe trudne, na pewno trudniejsze niż sądził, niż ja sądziłam. Cenię tę historię właśnie za to – za pokazanie brutalności świata człowieka...