"Powołanie Kinga"

„Człowiek w czerni uciekał przez pustynię, a rewolwerowiec podążał w ślad za nim”. Zdanie otwierające ‘magnum opus’ Stephena Kinga jest najlepszym, fabularnym podsumowaniem pierwszego tomu „Mrocznej Wieży”. Jako wieloletnia fanka prozy Kinga z pewną dozą niepewności sięgnęłam po „Rolanda”. Dlaczego? Bo sposób budowania narracji i jej stylistyka są tu zupełnie inne niż te, które znamy z prozy głównego nurtu. King znany jest z tego, że tworząc swoje powieści czyni to z rozmachem, jego fraza jest rozbuchana, obrazowanie monumentalne, zachwyca drobiazgowość w odmalowywaniu rzeczywistości i psychiki bohaterów. W fantastycznym preludium do sagi o rewolwerowcu Rolandzie i jego odysei, Stephen King jako pisarz pokazał zupełnie inne oblicze. Popisał się jako twórca z genialnością władający minimalizmem w prowadzeniu akcji i konstruowaniu tekstu, jednocześnie racząc Czytelnika ogromną dozą informacji, fantazyjnych doznań i obrazów nowego, mitologicznego świata. Mam wrażenie, że „Roland” z godnością dźwiga ciężar tego, co wraz z następnymi tomami zaserwuje mi pisarz z Bangor. Wręcz jestem tego pewna.

Niezwykle trudno napisać obszerną recenzję „Rolanda”, gdyż jest to dopiero fundament pod cały fantastyczny cykl, wątki dopiero pączkują, wizja alternatywnych, przenikających się rzeczywistości jest tyle co naszkicowana, równie mało wiemy o samych bohaterach. Myślę, że nie warto wnikać w arkana fabuły, bardziej właściwe wydaje się podkreślenie wspaniałości kreowanego świata – niby naszego, ziemskiego, a jednak obcego, dryfującego obok teraźniejszości, którą znamy. Jeszcze inną płaszczyzną jest rzeczywistość niemal baśniowa, kraina, skąd pochodzi Roland. Zarówno przeszłość, teraźniejszość i przyszłość są relatywne, czas niczym gumka rozciąga się w lata lub kurczy do mgnienia oka, wypełniając opowieści składające się na „Rolanda” grozą i surrealizmem. Światy, które przemierzają bohaterowie pełne są dziwnych zjawisk, osobliwych bytów, demonów przepowiadających przyszłość, kamiennych ołtarzy i złowrogich pustyń. Nie powinno to dziwić i zaskakiwać, jednak wmontowanie elementów grozy (charakterystycznych dla tworzonych przez Kinga horrorów, jak np. irracjonalny strach, że jesteśmy obserwowani, duszna atmosfera nawiedzonego miasteczka Tull) w sferę typowo fantastyczną daje piorunujący efekt i mimo ledwie zarysowanej akcji nie sposób oderwać się od lektury. Widać, że King korzysta z najlepszych tradycji literackich spod znaku fantastyki, westernu i … astrofizyki oraz astrologii. Do pierwszego kręgu zaliczyć trzeba tytułowego rewolwerowca, czarnoksiężnika Waltera O’Dima i ptaka Zoltana, do drugiego – Wieżę jako symbol przecięcia się wszechświatów równoległych, miejsce, w którym czas i przestrzeń mają swoje źródło oraz symbolikę tarota, mającą swój udział w powieściowej historii.

„Roland” gwarantuje naprawdę obiecującą wyprawę czytelniczą w świat Mrocznej Wieży. Objętość następnych tomów sugeruje, że będzie się dużo działo i że z pewnością będzie strasznie, dlatego kończę pisanie i zabieram się za drugą część, oceniając „Rolanda” na 7/10.

"Powołanie Kinga"

„Człowiek w czerni uciekał przez pustynię, a rewolwerowiec podążał w ślad za nim”. Zdanie otwierające ‘magnum opus’ Stephena Kinga jest najlepszym, fabularnym podsumowaniem pierwszego tomu „Mrocznej Wieży”. Jako wieloletnia fanka prozy Kinga z pewną dozą niepewności sięgnęłam po „Rolanda”. Dlaczego? Bo sposób budowania narracji i jej stylistyka są tu...