Każde kolejne spotkanie z Mockiem jest jak celebrowanie makabrycznego święta. Kiedy długo wyczekiwany tom wpadnie w moje ręce, wywieszam mentalną plakietkę "nie przeszkadzać" i odcinam się od świata, dopóki nie skończę wędrówki przez piekielne kręgi wyobraźni pana Krajewskiego. Po "Mocku" myślałam, że głębiej się zejść nie da w zło ludzkiej natury. Jakże się myliłam. Dało się. Świat Breslau okazuje się kryć nieskończone pokłady zarobaczonej zgnilizny czegoś, co człowieczeństwem przestało być już kilka poziomów temu.
Jako "psychofanka" ;) autora nie potrafię obiektywnie ocenić walorów literackich czy innych czynników technicznych. Dostałam swoją dawkę narkotyku i czuję się usatysfakcjonowana :D aczkolwiek jak to z używkami bywa, największe wrażenia pozostawiają po sobie te pierwsze doznania, więc myślę, że tych elektrowstrząsów, których doznawałam przy pierwszych tomach cyklu dziesięć lat temu, już raczej nigdy nie będzie.
Miłośnicy Mocka i Breslau powinni być zadowoleni :) a za rok, znając sposób pracy Pisarza, znowu makabryczne święto :)

Każde kolejne spotkanie z Mockiem jest jak celebrowanie makabrycznego święta. Kiedy długo wyczekiwany tom wpadnie w moje ręce, wywieszam mentalną plakietkę "nie przeszkadzać" i odcinam się od świata, dopóki nie skończę wędrówki przez piekielne kręgi wyobraźni pana Krajewskiego. Po "Mocku" myślałam, że głębiej się zejść nie da w zło ludzkiej natury. Jakże się myliłam. Dało...