Nie jest zła, ale też nie zachwyca

Nie jest zła, ale też nie zachwyca

Ponieważ "Skóra" jest kontynuacją poprzedniej części to spodziewałam się wyjaśnienia wszystkich tajemnic wplecionych w nowe śledztwo. Jednak zawiodłam się. Ani stara ani nowa sprawa nie została do końca rozwiązana. Nie było w książce momentu, który by mnie wciągnął.

Ponieważ "Skóra" jest kontynuacją poprzedniej części to spodziewałam się wyjaśnienia wszystkich tajemnic wplecionych w nowe śledztwo. Jednak zawiodłam się. Ani stara ani nowa sprawa nie została do końca rozwiązana. Nie było w książce momentu, który by mnie wciągnął.

Dziwna ta książka. Tak na prawdę nie wiadomo co jest jej motywem przewodnim. Jak sam tytuł wskazuje, akcja książki powinna być skoncentrowana na ujęciu wyrafinowanego sprawcy zbrodni, a tak to dostajemy przez większą jej część mieszankę perypetii życiowych Pchły + dalszą kontynuację "afrykańskich klimatów".

Dopiero pod sam koniec książki akcja nabiera tempa, ale jak szybko to wszystko nabiera rumieńców tak szybko gaśnie. Odnoszę nieodparte wrażenie że psychodeliczny zabójca w tej części jest jak to przysłowiowe piąte koło u wozu.

"Ptasznik" i "Zaginione" to jak do tej pory najlepsze pozycje z tej serii.

Dziwna ta książka. Tak na prawdę nie wiadomo co jest jej motywem przewodnim. Jak sam tytuł wskazuje, akcja książki powinna być skoncentrowana na ujęciu wyrafinowanego sprawcy zbrodni, a tak to dostajemy przez większą jej część mieszankę perypetii życiowych Pchły + dalszą kontynuację "afrykańskich klimatów".

Dopiero pod sam koniec książki akcja nabiera tempa, ale jak...

sam zachwyt zarówno książką, jak i całą serią

sam zachwyt zarówno książką, jak i całą serią

Tikoloshe

Tikoloshe

Słabo, bardzo słabo! Już „Rytuał” był przeciętny, a „Skóra” – jeszcze bardziej. W zasadzie to przez ponad połowę książka jest kontynuacją poprzedniczki, a tytułowe zagadnienie praktycznie nie występuje. Oprócz tego szczegółowo opisane są perypetie drugiej głównej bohaterki książki, które bardziej nudziły niż wzbudzały jakieś napięcie. Dopiero końcowe rozdziały nawiązują do tematu tytułu, ale to i tak w sposób niesatysfakcjonujący.
Myślę że na tej części skończę znajomość z Mo Hayder; jest za dużo dobrych książek do przeczytania żeby tracić czas na takie koszmarki.

Słabo, bardzo słabo! Już „Rytuał” był przeciętny, a „Skóra” – jeszcze bardziej. W zasadzie to przez ponad połowę książka jest kontynuacją poprzedniczki, a tytułowe zagadnienie praktycznie nie występuje. Oprócz tego szczegółowo opisane są perypetie drugiej głównej bohaterki książki, które bardziej nudziły niż wzbudzały jakieś napięcie. Dopiero końcowe rozdziały nawiązują do...

Mo Hayder pisze ciekawie i ostro, a to jest dokładnie ten "miks", jakiego szukam w powieściach sensacyjnych!

Mo Hayder pisze ciekawie i ostro, a to jest dokładnie ten "miks", jakiego szukam w powieściach sensacyjnych!

Słaba. Bohaterowie są irytujący, wątki poboczne niepotrzebne, a sprawa morderstwa schodzi gdzieś na dalszy plan. Szkoda czasu.

Słaba. Bohaterowie są irytujący, wątki poboczne niepotrzebne, a sprawa morderstwa schodzi gdzieś na dalszy plan. Szkoda czasu.

Dla mnie zbyt nużąca.

Dla mnie zbyt nużąca.

Nie wiem jaką ocenę wystawić. Dałabym 8 i dałabym 3, albo i niżej. Niesamowicie podoba mi się Caffery, to jak skojarzenia pojawiają się w jego głowie. Świetny wątek Pchły, a jego rozwinięcie pełne niespodzianek, aż do zakończenia, i tu mam wiele wątpliwości, w tym moralnych i co do detektywa i do Pchły, w zakończeniu wiele mi się nie podobało. Denerwuje mnie również to, że nie uzyskałam wielu odpowiedzi, w tym tej znaczącej.

Nie wiem jaką ocenę wystawić. Dałabym 8 i dałabym 3, albo i niżej. Niesamowicie podoba mi się Caffery, to jak skojarzenia pojawiają się w jego głowie. Świetny wątek Pchły, a jego rozwinięcie pełne niespodzianek, aż do zakończenia, i tu mam wiele wątpliwości, w tym moralnych i co do detektywa i do Pchły, w zakończeniu wiele mi się nie podobało. Denerwuje mnie również to, że...