Ocena tej powieści zawsze dla mnie była sporym dylematem. Uwielbiam rodzinne perypetie Joanny. Ona, jej mamusia, ciotki i przygłuchy ojciec stanowią czystą rozrywkę. Podczas dialogów tejże grupy (w całości czy też w przeróżnych konfiguracjach) boki można zrywać i nie jeden raz parskałem śmiechem na cały głos. Rodzina ta miewa pomysły szatański i nie z tej ziemi, bywa złośliwa, nietaktowna, absorbująca uwagę w stopniu maksymalnym ale w tym cały urok. Lubię to bardzo i bardzo mi się to podoba.

Niemniej jednak „Studnie przodków” to jakby nie patrzeć kontynuacja „Bocznych dróg” i jako kontynuację tę powieść oceniam. I tu niestety słabo trochę to wypada. Z całym szacunkiem i uwielbieniem dla autorki – to wszystko już było. Pomysł na tajemnice rodzinne i skarby ukryte w pradawnych wręcz studniach porozmieszczanych po dawnych rodzinnych włościach był świetny. Ale na jedną powieść. W drugiej to już było jak odgrzewanie kotleta, owszem, kotlet dało się zjeść ale to już nie to samo, nie smakuje tak samo i na pewno tak samo nie zachwyca. Chmielewska próbowała wszystko uatrakcyjnić sięgając głębiej w historię swojej rodziny i wymyślając nowe czarne charaktery no ale jak dla mnie to nie pomogło całości jako takiej. Zabrakło świeżości, oryginalności, całość okazała się wtórna.

Nie twierdzę jednak, że bawiłem się podczas lektury źle. Ale przy „Bocznych drogach” bawiłem się lepiej. I jak dla mnie próba przeskoczenia poprzeczki, którą Chmielewska sama sobie podniosła wysoko „Bocznymi drogami” nie udała się. Jak dla mnie dość średnia powtórka z rozrywki a przecież tę autorkę stać na znacznie więcej co niejednokrotnie już nam udowadniała.

Ocena tej powieści zawsze dla mnie była sporym dylematem. Uwielbiam rodzinne perypetie Joanny. Ona, jej mamusia, ciotki i przygłuchy ojciec stanowią czystą rozrywkę. Podczas dialogów tejże grupy (w całości czy też w przeróżnych konfiguracjach) boki można zrywać i nie jeden raz parskałem śmiechem na cały głos. Rodzina ta miewa pomysły szatański i nie z tej ziemi, bywa...