Przegladając recenzje przeczytałam: "Książka nie podobała mi się. Autorka zbyt drastycznie i realistycznie przedstawia codzienną, szarą rzeczywistość." Oraz:
"Zbyt dosadna i przekombinowana Język autorki przenika do trzewi .Po lekturze czuję się zdołowana i brudna."
I dokładnie taka jest ta książka, tylko że dla mnie te zarzuty stanowią o jej sile.

Bohaterami jest 5 osób, mieszkających na warszawskim Grochowie, których historie autorka przeplata w tym tragikomicznym dramacie. I tak poznajemy:
- Jana Niedzielę, który zapisuje swoje sny i podejmuje pracę jako twórca mów pogrzebowych,
- Longina Wąsika, niespełnionego polonistę, który w wyniku pretensji żony zostaje tramwajarzem,
- studentkę Annę Kowalską, którą prześladuje warszawski powstaniec,
- nawiedzoną Lucynę Łut, która po śmierci męża przeżywa religijne uniesienia,
- Adę Amek, opiekującą się ojcem chorym na depresję, który planuje samobójstwo.

Rejmer pisze o ludziach, którzy bronią się przed bliskością i odgradzają od siebie zniechęceni strachem i uprzedzeniami.
Pozwala nam zajrzeć do ich mieszkań, czasem brudnych, czasem ciemnych i pobyć w tej atmosferze dziwactw, beznadziei i frustracji.
To specyficzna, ale interesująca proza i błyskotliwy debiut. Nie miałam jeszcze okazji czytać reportaży Małgorzaty Rejmer, ale jej sposób narracji i nieoczywistych, ironicznych skojarzeń bardzo do mnie trafia. Mam nadzieję, że autorka powróci jeszcze do pisania powieści.

Przegladając recenzje przeczytałam: "Książka nie podobała mi się. Autorka zbyt drastycznie i realistycznie przedstawia codzienną, szarą rzeczywistość." Oraz:
"Zbyt dosadna i przekombinowana Język autorki przenika do trzewi .Po lekturze czuję się zdołowana i brudna."
I dokładnie taka jest ta książka, tylko że dla mnie te zarzuty stanowią o jej sile.

Bohaterami jest 5 osób,...

Niesamowity język. Z powodu plecionkowej konstrukcji momentami ciężko się połapać "who is who". Nie sądziłem, że będę musiał robić notatki przy 200-stronicowej książce, a jednak. Wymaga dużej koncentracji.

Warto. Żywoty zwykłych Warszawiaków jak żywoty świętych. Szkoda przegapić taki interesujący debiut. Mam nadzieję, że spod pióra Małgorzaty Rejmer wyjdzie jeszcze jakaś powieść.

Niesamowity język. Z powodu plecionkowej konstrukcji momentami ciężko się połapać "who is who". Nie sądziłem, że będę musiał robić notatki przy 200-stronicowej książce, a jednak. Wymaga dużej koncentracji.

Warto. Żywoty zwykłych Warszawiaków jak żywoty świętych. Szkoda przegapić taki interesujący debiut. Mam nadzieję, że spod pióra Małgorzaty Rejmer wyjdzie jeszcze jakaś...

Po Toksymię sięgnęłam z pewną taką nieśmiałością, bo Małgorzatę Rejmer znam z jej późniejszych reportaży po Rumunii i Albanii. Zachętą była dla mnie okolica (znana mi z autopsji),w której osadzona jest akcja powieści. To rzeczywiście inna proza. Pierwsze dwa rozdziały bardzo mnie zmęczyły. Ale trzecia część i opowieść o Lucynie i jej mężu zainteresowała, a dalsze wręcz wciągnęły w świat stworzony przez autorkę. Pierwsze co przychodzi mi do głowy dla określenia stylu książki – to książka komiks (ale może sugeruję się ilustracjami),lekka, nowoczesna forma, lekko groteskowa. I największy atut książki to konfrontacja takiego stylu z poważnym i smutnym w gruncie rzeczy obrazem ludzi uwikłanych w różnego rodzaju toksyczne relacji i zależności.

Po Toksymię sięgnęłam z pewną taką nieśmiałością, bo Małgorzatę Rejmer znam z jej późniejszych reportaży po Rumunii i Albanii. Zachętą była dla mnie okolica (znana mi z autopsji),w której osadzona jest akcja powieści. To rzeczywiście inna proza. Pierwsze dwa rozdziały bardzo mnie zmęczyły. Ale trzecia część i opowieść o Lucynie i jej mężu zainteresowała, a dalsze wręcz...

Wyzwanie LC listopad 2022 - Przeczytam książkę o Polsce lub dziejącą się w Polsce
Z trudem brnęłam przez „Toksymię”. Bynajmniej nie z powodu wad, bo wielogłos historii jest zróżnicowany, ale i harmoniczny, napisane jest sprawnie i sugestywnie, można znaleźć całkiem sporo czarnego humoru. Tylko… to było jak brodzenie przez lepkie pokłady szarości i braku nadziei. W zasadzie napędzała mnie tylko buzująca frustracja niemożności potrząśnięcia tą czy tamtym, żeby wybudzić z bierności, otrząsnąć z fantazmatów. Mam problem z dystansem.
Satysfakcjonujące, choć nie do końca przyjemne doświadczenie.

Wyzwanie LC listopad 2022 - Przeczytam książkę o Polsce lub dziejącą się w Polsce
Z trudem brnęłam przez „Toksymię”. Bynajmniej nie z powodu wad, bo wielogłos historii jest zróżnicowany, ale i harmoniczny, napisane jest sprawnie i sugestywnie, można znaleźć całkiem sporo czarnego humoru. Tylko… to było jak brodzenie przez lepkie pokłady szarości i braku nadziei. W zasadzie...

Książka jest wtórna, naśladująca już dawno oklepany styl Masłowskiej.

Książka jest wtórna, naśladująca już dawno oklepany styl Masłowskiej.

Jak dla mnie opisy postaci są za bardzo przerysowane, wręcz komiksowe. Ponadto książka jest trochę nierówna i momentami męcząca.

Jak dla mnie opisy postaci są za bardzo przerysowane, wręcz komiksowe. Ponadto książka jest trochę nierówna i momentami męcząca.

Zaczęłam od złej strony. Po opowieściach o Albanii i Rumunii sięgnęłam po debiut Autorki, czyli "Toksymię". Przyzwyczajona do dopracowanego stylu Rejmer nieco rozczarowała mnie "Toksymia". Wydaje się być próbką literacką, tworem, który ubrany w konstrukcję asocjacyjną realizować ma zadania zaskakiwania czytelnika turpizmem.

Grochów odmalowany piórem Rejmer jest brzydki, brudny, biedny, cuchnący. Bohaterowie uwikłanie w toskyczne relacje, które nie dość, że nie służą zdrowiu psycho-fizycznemu, to jeszcze są na tyle silne, że nie widać ich końca. Perspektywy są raczej beznadziejne. Tramwajarz - literat pognębiony przez żonę, dziennikarka Anna, która pada ofiarą stalkera - warszawskiego powstańca, czy historia chłopaka, który robi karierę jako twórca mów pogrzebowych. Wszystkie te postaci mijają się w swojej małej ojczyźnie, snują wewnętrzne dialogi, snują się życiowo, snują się po swoich ubogich umysłach. Nie brak tu humoru - Autorka wystawia na proscenium humanistów w stopniu magistra, którzy nie dość, że nie mogą się zrealizować zawodowo, to jeszcze są niezorganizowani życiowo, przytłoczeni, przegrani. Znikąd ratunku.

Autorka bez wątpienia ma do zaproponowania błyskotliwą, wyjątkową prozę, ja po prostu wolę tę późniejszą.

Zaczęłam od złej strony. Po opowieściach o Albanii i Rumunii sięgnęłam po debiut Autorki, czyli "Toksymię". Przyzwyczajona do dopracowanego stylu Rejmer nieco rozczarowała mnie "Toksymia". Wydaje się być próbką literacką, tworem, który ubrany w konstrukcję asocjacyjną realizować ma zadania zaskakiwania czytelnika turpizmem.

Grochów odmalowany piórem Rejmer jest brzydki,...

Ależ to wiwisekcja straszliwa. I obłęd w pięciu smakach. A wszystko napisane cudowną frazą. Przeczołgało, przyznaję. Inaczej niż Rumunia i Albania w wykonaniu autorki, ale wciąż przeczołgało. Nie żałuję.

Ależ to wiwisekcja straszliwa. I obłęd w pięciu smakach. A wszystko napisane cudowną frazą. Przeczołgało, przyznaję. Inaczej niż Rumunia i Albania w wykonaniu autorki, ale wciąż przeczołgało. Nie żałuję.

To nie moja bajka Zbyt dosadna i przekombinowana Język autorki przenika do trzewi .Po lekturze czuję się zdołowana i brudna.

To nie moja bajka Zbyt dosadna i przekombinowana Język autorki przenika do trzewi .Po lekturze czuję się zdołowana i brudna.

Niech Małgorzata Rejmer wróci też do pisania opowiadań, bo ma do tego niewątpliwy talent i wystarczające pokłady wyobraźni. Stworzeni przez nią bohaterowie nie są papierowi ani banalni. Ich historie to połączenie groteski i komediodramatu. "Toksymia" jako saga Grochowska stoi zdecydowanie wyżej od przecenianych "Mikrotyków". Bardzo udany debiut jak na 25-latkę.

Niech Małgorzata Rejmer wróci też do pisania opowiadań, bo ma do tego niewątpliwy talent i wystarczające pokłady wyobraźni. Stworzeni przez nią bohaterowie nie są papierowi ani banalni. Ich historie to połączenie groteski i komediodramatu. "Toksymia" jako saga Grochowska stoi zdecydowanie wyżej od przecenianych "Mikrotyków". Bardzo udany debiut jak na...