To, co nie rzuciło mi się w oczy przy czytaniu pierwszej części, ale co zauważyłam teraz, to dynamika tej książki. Jestem osobą, która ceni sobie wartką akcję, a więc wszelkim rozwleczonym śledztwom mówię stanowcze „nie”. Nie po to sięgam po kryminały czy thrillery, żeby się nudzić. Muszę więc zacząć od tego, że „Porzuć swój strach” (o ile wciągnie czytelnika fabularnie – a to akurat kwestia indywidualna) nie daje czasu na nudę ani oddech. Tak jak w pierwszej części tego cyklu z początku akcja była jak dla mnie odrobinę za wolna, tak tym razem rusza ze sporą prędkością od razu. I nie zwalnia do końca. Trzeba zaznaczyć, że cała fabuła książki zamyka się w jednym tygodniu (przynajmniej jej główna część, licząc do punktu kulminacyjnego i rozwiązania akcji). Przez ten tydzień w życiu Benera cały czas się coś dzieje – jest więc to zarówno intensywny czas dla bohatera, jak i dla czytelnika (chociaż zapewniam, że tej książki nie da czytać się tydzień – za bardzo pochłania, żeby spędzić przy niej tak dużo czasu!). Dodatkowo na dynamikę wpływają dość krótkie rozdziały, warto jednak nadmienić, że pojawiają się tylko wtedy, gdy wymaga tego tempo akcji. Przypominają mi one krótkie ujęcia, po których następuje cięcie i przejście do kolejnego. A poza zwiększaniem dynamiki, działa to też bardzo dobrze na wzmaganie napięcia.

Cała recenzja: http://bohater-fikcyjny.blogspot.com/2018/03/127-kiedy-najgorsze-juz-nadeszo-porzuc.html

To, co nie rzuciło mi się w oczy przy czytaniu pierwszej części, ale co zauważyłam teraz, to dynamika tej książki. Jestem osobą, która ceni sobie wartką akcję, a więc wszelkim rozwleczonym śledztwom mówię stanowcze „nie”. Nie po to sięgam po kryminały czy thrillery, żeby się nudzić. Muszę więc zacząć od tego, że „Porzuć swój strach” (o ile wciągnie czytelnika fabularnie – a...