Dziwnie oblewać wiadrem lodowatej wody swojego ulubionego autora i to jeszcze za jego sztandarową książkę. Wszak na grobie S. Piaseckiego nie bez przyczyny widnieje Wielka Niedźwiedzica. I bynajmniej nie dlatego, że głupio by było wykuć komuś na mogile złodzieja okradającego bliźniego czy nienawiść do bolszewizmu. Sergiej jako typ człowieka nieujarzmionego i nietuzinkowego miał taką nieziemską naturę kochanka gwiazd. Oskarżam go jednak o to, że nie odmalował tej osobowości ale poprzestał na naturalistycznym opisie życia ludzi żyjących z granicy, który zaczyna się jak kończy, cała akcja do niczego nie prowadzi. Mimo sentymentu do granicy nic mnie tu nie porwało. Jedyne co znalazłam to obraz człowieka, który stacza się w bezsensie, ale autor nie pociągnął całej prawdy do końca. Lepiej by chyba zrobił jakby opisał swoje życie, swój nałóg narkotykowy, który go niszczył, a w końcu więzienie, które jest naturalnym ciągiem zdarzeń w przypadku przestępców narkomanów. Tu tego nie ma. Jest ileś tygodni życia, które do niczego nie prowadzą, nostalgia za imprezami, przemytnikami, którzy pomarli albo siedzą w więzieniach. Jak dla mnie to dużo za mało. Ludzi, którzy zamienili swoje życie w bezsens znam wielu i muszę jeszcze o nich czytać. To nie pociąga. Nie oczarowała mnie tak jak trylogia złodziejska. Do tego strasznie się dłuży w czytaniu. A to wielki zarzut w przypadku pisarza, któy umiał pisać tak, że zawieszałam w przeszłości czynności życiowe i nie było ani snu ani jedzenia aż do ostatniej strony.

Dziwnie oblewać wiadrem lodowatej wody swojego ulubionego autora i to jeszcze za jego sztandarową książkę. Wszak na grobie S. Piaseckiego nie bez przyczyny widnieje Wielka Niedźwiedzica. I bynajmniej nie dlatego, że głupio by było wykuć komuś na mogile złodzieja okradającego bliźniego czy nienawiść do bolszewizmu. Sergiej jako typ człowieka nieujarzmionego i nietuzinkowego...