Uważam, że "Dziady" - zwłaszcza część III - to bardzo trudne dramaty.

Pamiętam, że w liceum wkuwałam formułki o Gustawie vel Konradzie i wydawało mi się, że Mickiewicz oszalał, kiedy pisał "Wielką improwizację", czy "Widzenie księdza Piotra". Wierzyłam w każdą legendę, że był wówczas pod wpływem "ziółek" - bo te wszystkie wyobrażenia walki z Bogiem, prometeizm, mesjanizm - wydawały mi się przesadzone.

Obecnie, wydaje mi się, że czym innym były "Dziady" dla czytelnika polskiego XIX wieku i czym innym są "Dziady" dla czytelnika współczesnego. Myślę, że w "Dziadach", zwłaszcza części III, tkwi duch Narodu, w momencie swojego najczarniejszego upadku, bezsilności, braku nadziei, braku wiary, braku niepodległości. Myślę, że poeta zdołał przenieść poszarpaną duszę Narodu, z całym jego smutkiem, całą niejednoznacznością, całą tragedią i zachował ją dla czytelnika współczesnego. I, my, obecnie, na kartach tego dramatu, widzimy tego ducha, widzimy mętną przeszłość i możemy ją odczuć. Inną sprawą jest natomiast czy chcemy spojrzeć w tragiczną przeszłość.

Przyznaję, że czuję dreszcze, kiedy czytam "Dziady" - i to już jest wystarczający powód, by uznać je za arcydzieło:)

Uważam, że "Dziady" - zwłaszcza część III - to bardzo trudne dramaty.

Pamiętam, że w liceum wkuwałam formułki o Gustawie vel Konradzie i wydawało mi się, że Mickiewicz oszalał, kiedy pisał "Wielką improwizację", czy "Widzenie księdza Piotra". Wierzyłam w każdą legendę, że był wówczas pod wpływem "ziółek" - bo te wszystkie wyobrażenia walki z Bogiem, prometeizm, mesjanizm...