Lato to czas, w którym mój mózg robi się nieco ociężały i lubi choć na parę godzin zwolnić obroty.
W takich momentach idealną lekturą wydaje się coś „lżejszego”, coś jak „Droga do ciebie” J.P. Monninger. Oczekiwałam przyjemnego romansu podróżniczego i faktycznie, opowieść o miłości rozpoczętej spotkaniem w pociągu do Amsterdamu, spełnia te wymogi.

Cóż narzekać… romans pomiędzy zorganizowaną i na najlepszej drodze do zawodowego sukcesu Heather, a wolnym duchem Jackiem może urzekać. Wprawdzie konstrukcja ich relacji oparta na zderzeniu dwóch różnych spojrzeń na życie – takiego według z góry ustalonego planu i pełnego improwizacji, łapania chwili – wydaje się dość schematyczna. Jednak bohaterowie reprezentujące te odmienne poglądy są tak ciekawi i plastyczni, że ich rozterki nagle stają się nam bardzo bliskie. Wyobrażam sobie, że dla kogoś podejmującego pierwsze poważne decyzje, problemy głównej pary mogą być nawet bardzo namacalne…

Naprawdę lubiłam rozmowy głównych bohaterów. Przerzucanie cytatami z literatury i posługiwanie się aluzjami, a czasami styl wypowiedzi postaci rodem z XVIII-wiecznych powieści, potrafi oczarować czytelnika. Chwilami miałam wrażenie, że nie pochłaniam naiwnego romansu, a czegoś z wyższej półki, czułam jakiś powiew Hemingwaya czy Fitzgeralda. Niby były to tylko pojedyncze sceny, ale „Droga do ciebie” kojarzyła mi się wtedy z allenowskim „O północy w Paryżu”. Właśnie w takich momentach rzeczywistość znikała, a ja piłam kawę w środku stolicy Francji czy płynęłam przez kwiatowy Amsterdam, jednocześnie siedząc w wygodnym fotelu w domu. Dodatkowo piękne fragmenty z dziennika dziadka Jacka i sam pomysł wplecenia opisanej tam przeszłości w teraźniejszą akcję „Drogi do ciebie” okazał się bardzo trafny - nieco sentymentalny, ale jednocześnie wprowadzał nostalgię i pozwalał na głębsze refleksje. Takie ulotne momenty, w których przeszłością tłumaczy się tu i teraz. A potem… musiałam przebrnąć przez banalne kłótnie kochanków najczęściej pozbawione sensownej przyczyny. Wprawdzie na końcu ten powód okazuje się jeden i dosyć doniosły, ale dla mnie dowodził raczej potknięcia fabularnego. I to właściwie jedyna poważniejsza wada, ale dla niektórych może zepsuć całą przyjemność z czytania tej czarującej, pełnej młodzieńczej energii i pasji książki.

„Droga do ciebie”, mimo kilku niedociągnięć, wciąż urzeka prostą historią, realistyczni bohaterami i wspaniałymi, emocjonalnymi opisami zwiedzanych przez nich miejsc. Jeśli wahacie się czy wybrać się na szaloną eskapadę albo właśnie nie macie żadnej okazji, żeby ruszyć w świat, sięgnijcie po najnowszą powieść J.P. Monninger. Może to będzie to, czego teraz potrzebujecie. W każdym razie słodycz i nostalgia czytelniczej podróży przez „Drogę do ciebie” mogą poruszyć tę część serca,
o której przez lata zapominamy, a która mówi, żeby wędrować i szukać.

Anna Cybulska