"Królowa Ciemności" to całkiem przyjemne zwieńczenie jednej z najdziwniejszych trylogii, jakie kiedykolwiek czytałam. Dziwnej głównie dlatego, że świat stworzony przez autorkę niby został przedstawiony, a tak naprawdę, pomimo tego, że to ostania część trylogii, nie wiem o nim prawie nic. Właściwie to myślę, że sama Anne Bishop pogubiła się w tej historii, bo brak konsekwencji w zachowaniach bohaterów był wręcz rażący, chociażby Jaenelle - miała wielką moc, była Czarownicą, a jej dwór w najistotniejszym momencie nie potrafił jej zaufać tylko myślał, że została zmanipulowana. I to przez kogo? Lepiej nie będę wspominać. Irytowały mnie też nieustanne powtórzenia: "żywy mit, marzenie, które się ziściło", "o matko noc!" czy "niech ciemność zlituje się nad nami!". Rozumiem użycie ich raz czy dwa na przestrzeni kilku stron, ale tutaj pojawiały się one częściej niż imiona bohaterów. Właściwie to w całej książce, a nawet trylogii, więcej było momentów, w których miałam ochotę się śmiać, niż obawiać o życie bohaterów. Jakoś nie potrafiłam odczuć dramatyzmu całej sytuacji i podświadomie czułam, że w takiej książce, wyraźnie feministycznej, nie ma miejsca na złe zakończenie.

"Królowa Ciemności" to całkiem przyjemne zwieńczenie jednej z najdziwniejszych trylogii, jakie kiedykolwiek czytałam. Dziwnej głównie dlatego, że świat stworzony przez autorkę niby został przedstawiony, a tak naprawdę, pomimo tego, że to ostania część trylogii, nie wiem o nim prawie nic. Właściwie to myślę, że sama Anne Bishop pogubiła się w tej historii, bo brak...