"Spider man: Niebieski" to jeden z komiksów które poczatkowo planowałem pominąć. Myślełem, że to jakaś ckliwa historyjka. Jednak wraz z każdą stroną pojąłem że "Niebieski" ma w sobie to co najlepsze w Pajęczku.
Na początek - narratorem jest Parker który nagrywa taśmę dla swej dawnej miłości - Gwen Stacy. Powraca w niej do lat już po dziabnięciu przez radioaktywnego pająka, ale już spory czas po śmierci wujka Bena. Właśnie w tym czasie poznaje Gwen i MJ. Dwie z trzech dam jego serca ( Ciocia May... ? ). Peter powoli przestaje być ślamazarą a zaczyna być "popularny". Do tego dochodzi stary dobry Jameson i zwierzaczkowaci przeciwnicy typu Rhino czy Vulture. Piekny hołd w stronę Stana Lee i Jacka Kirby'ego. Historia jest bardzo emocjonalna - dla kogoś kto lubi gdy Spidey buja się na pajęczynie i leje po gębie swój własny kostium lub klona może wydawać się nudna, lecz jest to miły przerywnik pomiędzy klasycznymi przygodami Spider-mana ( tym bardziej ze dzieje się przed właśnie sagą klonów... ).
Rysunki są nostalgiczne i bardzo oryginalne. I też niestety nie zawsze na tym samym poziomie. O ile ujęcia z MJ i Gwen odwiedzjących obolalego Petera są miłe dla oka o tyle ujęcie panny Watson z jej ciotką Anna jest... . Perełkami są tu niewątliwie okładki. Szczególnie ta z dwiema adoratorkami Petera w tle.
Tak więc od strony graficznej jak i od strony scenariusza powieść graficzna jest doskonała. Dla fanów Maryli Rodowicz znajdzie się pewien smaczek który moim zdaniem jest wprost genialny i chwałą za niego tłumaczom.

"Spider man: Niebieski" to jeden z komiksów które poczatkowo planowałem pominąć. Myślełem, że to jakaś ckliwa historyjka. Jednak wraz z każdą stroną pojąłem że "Niebieski" ma w sobie to co najlepsze w Pajęczku.
Na początek - narratorem jest Parker który nagrywa taśmę dla swej dawnej miłości - Gwen Stacy. Powraca w niej do lat już po dziabnięciu przez radioaktywnego pająka,...