Jedne książki wciągają od pierwszego rozdziału i ani myślą dać chwilę wytchnienia. Inne potrzebują niezłego rozbiegu zanim porwą na tyle, że czytelnik sam siebie chwali za cierpliwość. "Nigdziebądź" miał rozbieg spory i najeżony pułapkami, a najgorszą z nich było usypianie na pierwszych rozdziałach. Czytanie z początku szło wybitnie ślamazarnie, przerywałam na rzecz innego tytułu i wreszcie. Dotrwałam do strategicznego punktu, którym było zejście głównego bohatera do Londynu Pod. Od tego momentu przypominałam sobie za co lubię Neila i zaczęłam planować zwiedzanie londyńskiego metra. Oczywiście w bliżej nieokreślonej przyszłości.

Richard Mayhew jest zwyczajnym facetem. Ma pracę, lekko rąbniętą na punkcie statusu narzeczoną, garść znajomych i mieszkanie. Nim przybył do brytyjskiej stolicy, pewna kobieta ostrzegała go przed drzwiami. "Strzeż się drzwi" mawiała. Jednak co to dokładnie oznaczało? Zaraz, w końcu kto normalny wierzy w takie rzeczy? Jeden wieczór udowodni Rickowi, że choć jest normalny (mimo kolekcji pstrokatych trolli na biurku) nie będzie w stanie negować tego co zobaczy. Jeden wieczór zmienił jego życie. Kiedy wieczorem zabiera z ulicy ranną dziewczynę, nie spodziewał się, że ostrzeżenie tamtej kobiety właśnie się spełnia. Młoda, brudna, dziwnie ubrana, rozmawiająca ze szczurami - szybko się wylizuje z poważnej rany. Tak poznaję Panią Drzwi, córkę Portyka - dziewczynę z Londynu Pod, której grozi niebezpieczeństwo. Croup i Vandemar, zawodowi i sadystyczni zabójcy, ścigają swą niedoszłą ofiarę. W towarzystwie markiza Carabasa, Richard schodzi do Londynu Pod i wraca do własnego życia. Niedługo odkrywa, że w Londynie Nad już nie istnieje - nie pozostaje mu nic innego jak zejść do podziemi i odnaleźć Panią Drzwi i rozwiązanie własnych problemów.

Początek szedł topornie, trzecia książka autora jaką czytałam po "Gwiezdnym pyle" oraz "Koralinie" i walczyłam z sobą by nie cisnąć książką o ścianę. Jednak nie zrobiłabym tego z dwóch powodów - powieść została wypożyczona z biblioteki, a po drugie - nie potrafiłabym wyżyć się na książce. Obskurny obraz podziemnego świata totalnie mnie zauroczył - magiczny, nieobliczalny i bogaty. Nie brakuje makabrycznych opisów, czy scen testujących wytrzymałość żołądka, tak jak sceny poważne przeplatają się z zabawnymi, nasączonymi czarnym humorem. Jeszcze bardziej doceniłam styl Gaimana, jego umiejętność plastycznego opisywania świata i dbałość o detale.
Zakończenie nie mogło być inne, ciągle to sobie powtarzam. Dni spędzone w Londynie Pod ukształtowały na nowo Richarda, który musiał stawić czoło lękom i wykazać się wielką odpornością fizyczną i psychiczną. Motyw przełamywania własnych ograniczeń udzielił się również mnie, nakłonił do refleksji nad sobą i swoim postępowaniem. Czas zrobić krok do przodu.

Jedne książki wciągają od pierwszego rozdziału i ani myślą dać chwilę wytchnienia. Inne potrzebują niezłego rozbiegu zanim porwą na tyle, że czytelnik sam siebie chwali za cierpliwość. "Nigdziebądź" miał rozbieg spory i najeżony pułapkami, a najgorszą z nich było usypianie na pierwszych rozdziałach. Czytanie z początku szło wybitnie ślamazarnie, przerywałam na rzecz innego...