Czytałam już sporo klasyków literatury rosyjskiej, jednak dotąd nie miałam okazji poznać bliżej twórczości Michaiła Lermontowa (poza słynną i lubianą przeze mnie "Kołysanką kozacką").

Przede wszystkim urzekł mnie klimat tej powieści(a raczej 4 opowiadań) - dziki, niebezpieczny i tajemniczy Kaukaz sprzed 200 lat.
Tak daleki, a zarazem znajomy (mimo iż tam nigdy nie byłam) - czytałam sporo o tym rejonie (reportaże z Czeczenii, wspomnienia Bułhakowa).
Bohaterowie, w większości, są wyraziście nakreśleni.

Wszystkie 4 opowiadania łączy osoba Pieczorina - tytułowego "bohatera naszych czasów". Szkoda jednak, że Lermontow tylko w 1 zastosował formę trzecioosobową, a w pozostałych pierwszoosobową. Zabieg zrozumiały ze względu na przyjętą formę powieści, ale niekoniecznie niezbędny.

Najbardziej podobało mi się 1 opowiadanie - ze względu na niesamowity nastrój i otoczkę egzotyki, a także spojrzenie na osobowość Pieczorina od zewnątrz. Kolejne, ze względu na fakt, iż narratorem w pierwszej osobie jest Pieczorin, mniej mi przypadły do gustu. Mimo tego, ostatnie opowiadanie jestem skłonna uznać za równie dobre jak 1 - dobrze pokazuje nieuchronność przeznaczenia i niejako potwierdza skłonności Pieczorina do fatalizmu.

Najgorsze było 3 - miłosne podboje bohatera zbyt się dłużyły, księżniczka Mery oraz Grusznicki byli irytujący. Jedyny plus stanowiła osoba doktora, nietypowa i wyrazista.

Za samym Pieczorinem nieszczególnie przepadam - może i był kimś w rodzaju bohatera tragicznego, jednak część swojej doli nawarzył sobie sam. Dlatego rozbraja mnie jego tok myślenia i narzekanie, że nikt go nie rozumie, że on się czuje zbędny i nieszczęśliwy, że jakoś tak się składa, że niszczy innym życie. A tak się składa, że nie mimochodem, tylko celowo, dla rozrywki swego znudzonego "ja", Pieczorin bawi się z uczuciami innych, a potem je odrzuca jak niepotrzebną szmatkę.

Czytałam już sporo klasyków literatury rosyjskiej, jednak dotąd nie miałam okazji poznać bliżej twórczości Michaiła Lermontowa (poza słynną i lubianą przeze mnie "Kołysanką kozacką").

Przede wszystkim urzekł mnie klimat tej powieści(a raczej 4 opowiadań) - dziki, niebezpieczny i tajemniczy Kaukaz sprzed 200 lat.
Tak daleki, a zarazem znajomy (mimo iż tam nigdy nie byłam)...