Dla kogoś, kto nie ma pojęcia o współczesnej literaturze rosyjskiej, książka wyda się ciekawa, bo rzeczywiście nieco ją przybliża. Ale zawarte w niej teksty nie wychodzą poza podstawową (czasami, niestety, płytką) analizę. Poza tym, już sam tytuł jest mylący (a to już niedobrze, bo to wszak książka naukowa). Otóż, składa się ona z sześciu rozdziałów, w których omawiane są kolejno: "Zielony namiot" Ludmiły Ulickiej, "Nie dochodzą tylko listy nienapisane Michaiła Szyszkina, "Napój ananasowy dla przepięknej damy" Wiktora Pielewina, "Duchless" Siergieja Minajewa, zbiór opowiadań "Moskwa noir", oraz "Rodzina Jołtyszewów" Romana Sienczyna. Dobór tekstów, wydawać by się mogło, ciekawy i inspirujący, ale... no właśnie. Już we wstępie Autorka sobie przeczy pisząc, że postmodernizm rosyjski się wyczerpał. W takim razie dlaczego poświęca osobny rozdział Pielewinowi? Dalej pisze ona o ekspansji na polskim rynku wydawniczym różnej maści kryminałów (swoją drogą, przydałoby się więcej skrupulatności, bo Akunin i Płatowa, czy Daszkowa - to jednak zupełnie "inna liga"),ale nie poświęca temu zjawisku uwagi. Za to funduje absolutnie "egzotyczne" wolty w stylu porównania "Jołtyszewów" z "Moskwą noir", tudzież wyraźnie subiektywne i niezbyt przekonujące (lub odwrotnie - wręcz "szkolne") wnioski. No i jeszcze jeden poważny zarzut: w tytule są wymienieni między innymi Anna Starobiniec i Wiaczesław Kuricyn. Zawsze mi się wydawało, że umieszczenie nazwiska pisarza w tytule książki zapowiada pogłębioną analizę jeśli nie jego twórczości, to chociaż jednego utworu. Ale tak nie jest - oboje doczekali się raptem wzmianek i krótkich i pobieżnych streszczeń (mniej, niż pół strony) wybranych utworów. Po co zatem ich nazwiska znalazły się w tytule książki? żeby było ładniej? Bardziej różnorodnie? Na mój gust trochę to nieuczciwe - jednak tytuł - to klucz do książki. Reasumując, jeśli ktoś kompletnie nie ma pojęcia o współczesnej literaturze rosyjskiej, niech przejrzy tę pozycję. Choćby dla samych nazwisk (i za to 2 gwiazdki, bo rzeczywiście zwartych pozycji książkowych na ten temat jest jak na lekarstwo). Proponuję jednak najpierw przeczytać omówione pozycje i wyrobić sobie o nich własne zdanie, a dopiero potem skonfrontować z ich omówieniem.

Dla kogoś, kto nie ma pojęcia o współczesnej literaturze rosyjskiej, książka wyda się ciekawa, bo rzeczywiście nieco ją przybliża. Ale zawarte w niej teksty nie wychodzą poza podstawową (czasami, niestety, płytką) analizę. Poza tym, już sam tytuł jest mylący (a to już niedobrze, bo to wszak książka naukowa). Otóż, składa się ona z sześciu rozdziałów, w których omawiane są...