Z tą książką na pewno nie będziesz się nudzić! To druga część fantastycznej serii o Mercedes Thompson. Autorka stworzyła zagadkową fabułą, ze skomplikowaną sprawą do rozwiązania, historią, która wciąga od pierwszych stron i gromadką złych, władczych wilkołaków. Jednak siłą wszystkiego nie rozwiążesz! No może z wyjątkiem kilku rzeczy, ale do tej konkretnej rozgrywki potrzeba umiejętności i sprytu kojota, trochę myślenia i wyjątkowy dryg do kryminalnych intryg.

Mercedes Thompson musi oddać przysługę dobremu przyjacielowi, a po drugie to i tak pewnie kłopoty znalazłyby ją same. Kobieta kojot, do tego mechanik i sąsiadka groźnego (phi!) alfy, z wilkołakiem przybłędą śpiącym na sofie – gdy w środku nocy zostaje proszona o pomoc, oczywiście ani przez chwilę się nie waha. Jeszcze nie wie, co ją czeka! Dodaj do tego wampiry i ich porachunki ze stworzeniami, których nie chciałbyś spotkać po zmroku i wyjdzie Ci powieść, którą będziesz czytać przy włączonym świetle.

Patricia Briggs po raz kolejny porwała mnie do swojego świata. I to jak! Znowu przeczytałam, nie, ja połknęłam tę książkę. Mam wrażenie, że „Więzy krwi” są mroczniejsze od „Zewu księżyca” – pisarka weszła w ten mistyczny klimat duchów i stworzeń, które wywołują u nas ciarki i bezwarunkowy odruch obracania się za siebie. Od wydarzeń z pierwszego tomu nie mija zbyt wiele czasu, dlatego ta część jest jego płynną kontynuacją. Dzięki temu nie ma się wrażenia, że coś w całej opowieści zostało pominięte.

Bohaterka przechodzi sporą przemianę. Jeśli znacie Mercedes, to wiecie, że jest odważną, pyskatą i dosyć nieprzewidywalną kobietą. Tutaj angażuje się w całą intrygę bez zastanowienia – wcześniej trzymała się z daleka od sfory i problemów magicznego światka. Teraz jest w centrum wydarzeń, zostaje zauważona i poproszona o pomoc przez największą szychę w okolicy. A to znaczy, że widzi ją również ta druga strona – mroczna, niebezpieczna i dążąca do jej śmierci. Jak to napisał Nietzsche? „Gdy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy w ciebie”.

Postać Mercedes nie jest przykładem bohaterki idealnej, która niczego się nie boi – wręcz przeciwnie, dzięki narracji pierwszoosobowej, wiemy, że zdarzają się momenty, gdy niemal umiera z przerażenia. Cieszy mnie, że postać Briggs ma ludzkie cechy i nie jest pozbawioną instynktów samozachowawczych superheroską. Popełnia również błędy – szczególnie grząskim terenem jest miłość i jej uczucia względem Adama oraz Samuela, wilkołaka, z którym kiedyś była w związku. Przez większość serii pojawia się u mnie pytanie – kogo wybierze? Raz myślę, że to Adam byłby dla niej idealnym partnerem, ale później widzę, że wciąż ciągnie ją do Samuela. To niezdecydowanie z jednej strony jest wkurzające, ale z drugiej strony wywołuje emocje. Briggs miesza w wątku romantycznym i to na całego. Dlatego tyle się tutaj dzieje – zmiennokształtni, zagadki, romanse i kolejne wątki, które zapowiadają następne części.

Widać poprawę stylu autorki, szczególnie w momentach kulminacyjnych, gdy akcja sięga zenitu. Wcześniej w bardziej dynamicznych fragmentach, niektóre szczegóły były pominięte. Teraz sceny rozgrywają się płynnie, z napięciem i adrenaliną. Nie miałam wrażenia, że coś mi umyka. W tych szczególnych rozdziałach kartki przewracałam nieco szybciej – autorka z pewnością wie, jak zaskoczyć. Dużą zaletą jest barwny, intrygujący świat. Z każdą kolejną książką zostaje on uzupełniony o nowe informacje, jeszcze lepiej poznajemy postaci oraz prawa, jakim rządzi się sfora. Uwielbiam wilkołaki Briggs, w tej części może trochę zeszły na dalszy plan, ale wciąż były obecne razem ze swoją dominacją, walką o władzę i testosteronem. To ciekawa społeczność, z ustaloną hierarchią i zwyczajami oraz instynktem, który każe im chronić swojego alfę oraz sforę. Ten wątek ma coś w sobie, co sprawia, że jest unikatowy i nie gnie jako tło do wielu innych opowieści o wilkołakach.

Mercedes to moja ulubiona bohaterka tego typu serii – jest pełnowymiarowa, inteligenta i nie lata za kim popadnie. To ona wyznacza zasady. Widać, że pozycja Mercedes diametralnie się zmieniła. Czy wyszło jej to na dobre? Na pewno uganianie się w nocy za groźnymi stworzeniami nie jest czymś, co można sobie wymarzyć, ale czego nie robi się dla przyjaciół?

Czy drugi tom może być lepszy od pierwszego? Okazuje się, że tak! Briggs poprawiła swój styl, dodała wiele ciekawych szczegółów i przyśpieszyła akcję. Polecam „Więzy krwi” wszystkim, którzy podobnie jak ja przeczytali „Zew księżyca” i byli tak samo zafascynowani, zaciekawieni oraz zakochani w tym świecie – tak, że od razu chcieli następną część!

Gabriela Rutana