Od wielu tomów nie można już serii z Brunettim z czystym sumieniem nazywać kryminałami. Nie wiem, jak je zakwalifikować, bo intryga kryminalna niby jest, jest policjant, ma pomocników, prowadzi się nawet śledztwo. Znacznie ważniejsze niż wszystkie te konieczne elementy kryminału są jednak rozważania Guido, jego rozmowy z żoną i współpracownikami, tło jego poszukiwań, emocje wszystkich bohaterów.
Uwielbiam te rozmowy i zatopienie Brunettiego w świecie abstraktu raczej, jego żonę, jego codzienne lunche, signorinę Ellectrę i nawet głupiego szefa. Lubię kostyczny humor autorki i to, że te powieści są równocześnie mroczne, jak i optymistyczne. Nie pozostawia bowiem Donna Leon wątpliwości, że świat, w którym żyjemy jest pełen zła i brudu, których nie sposób chyba się pozbyć do końca. Weneckie historie Brunettiego są też jednak pełne ciepła, którym emanują bohaterowie, którzy mimo wszystko starają się zachować dobroć i zainteresowanie człowiekiem obok. Bohaterowie Donny Leon swoim dobrem walczą o to, by choć na krótkim odcinku - na tym, na który mają wpływ - było lepiej. Tak naprawdę na to tylko mamy wpływ.
Tym, którzy czytają po angielsku, polecam lekturę w oryginale. Nie wszyscy autorzy tracą w tłumaczeniu, ale Donna Leon traci zdecydowanie.

Od wielu tomów nie można już serii z Brunettim z czystym sumieniem nazywać kryminałami. Nie wiem, jak je zakwalifikować, bo intryga kryminalna niby jest, jest policjant, ma pomocników, prowadzi się nawet śledztwo. Znacznie ważniejsze niż wszystkie te konieczne elementy kryminału są jednak rozważania Guido, jego rozmowy z żoną i współpracownikami, tło jego poszukiwań, emocje...