Cóż można napisać o "Lalce", by nie popaść w banał?

Dla mnie to arcydzieło, do którego od dłuższego czasu chciałam wrócić. I wreszcie się udało. Czytałam sobie tę powieść niespiesznie przez kilka ostatnich tygodni, między jedną książką a drugą, codziennie po trochu - z wielką, wielką przyjemnością.

Nie należę do osób, które płaczą nad miłosnym wątkiem i uczuciem Wokulskiego do panny Łęckiej. Jakoś nigdy ten temat w "Lalce" mnie nie poruszał.
Moje ulubione fragmenty to zapiski Rzeckiego i on jest tu moim ukochanym bohaterem. Zaraz za nim plasują się: prezesowa Zasławska, potem Ochocki i - oczywiście - prześmiewczy studenci sąsiadujący z Krzeszowską.

Jak widać, nie są to główne postacie, co dowodzi tego, że Prus w mistrzowski sposób opisał nie tylko najważniejszych bohaterów.
Właściwie każda, nawet najbardziej epizodyczna sylwetka ukazana jest w "Lalce" z dbałością o szczegóły, w sposób godny arcydzieła.

"Lalka" to jeszcze dla mnie piękna, wzruszająca opowieść o dziewiętnastowiecznej Warszawie. Mało który pisarz potrafił tak pisać o mieście, które staje się swego rodzaju bohaterem, urzeka klimatem różnych miejsc, począwszy od bogatych ulic, zadbanych parków, zabytków, a skończywszy na dzielnicach zamieszkiwanych przez biedotę.

I jeszcze to zderzenie romantyzmu z pozytywizmem - pomysłowe, zaskakujące, wciąż aktualne i dające do myślenia.

Cóż można napisać o "Lalce", by nie popaść w banał?

Dla mnie to arcydzieło, do którego od dłuższego czasu chciałam wrócić. I wreszcie się udało. Czytałam sobie tę powieść niespiesznie przez kilka ostatnich tygodni, między jedną książką a drugą, codziennie po trochu - z wielką, wielką przyjemnością.

Nie należę do osób, które płaczą nad miłosnym wątkiem i uczuciem...