Nie ma to jak nadać książce tytuł odwołujący się do wiersza Puszkina - by otoczyć powieść złudzeniem rozsądku i realizmu.

Uważam, że jako powieść historyczna - 'Jeździec miedziany' nie spełnia wymogów gatunku i jest powieścią bezwartościową. Czasami wzdrygałam się tylko z niechęcią. Może gdybym nie czytała o Stalinie, czystkach, łagrach, żołnierzach Armii Czerwonej, może gdybym nie znała tragedii Leningradu w czasie II wojny światowej - wówczas łatwiej byłoby mi przełknąć całą powieść, łatwiej by mi było zaakceptować parę głównych bohaterów i znieść cukierkową (i pełną lodów:) atmosferę powieści.

Jako romansidło - powieść stoi już na pewnym poziomie, i w sumie, gdy lubi się słodkie i naiwne historie miłosne, znajdzie się w lekturze coś dla siebie. Osobiście wolę romansidło wesołe i z przymrużeniem oka, odpowiadające o tarciach damsko - męskich :). Ta powieść to romansidło uwznioślone, patetyczne, opisane z powagą i w aureoli poświęcenia i odniesienia do historii - i takie już gorzej mi się czyta.

Czy może być coś gorszego niż bohaterka romansu poświęcająca się do granic absurdu, gdy nie tłumaczy tego ani sytuacja, ani obowiązki, ani elementarne zasady logiki i zdrowego rozsądku?? A Aleksanderek dzielnie jej w tym sekundował! W ogóle, Aleksanderek w roli żołnierza Armii Czerwonej to był ponury żart! Nigdy wcześniej nie życzyłam głównym bohaterom romansów nagłej śmierci w wybuchu - a trwała II wojna światowa, więc mogło się to udać :).

Zastanawia mnie też jedna sprawa. Wielu czytelników - bardzo surowo, z ironią i pogardą - znęcało się nad 'Zmierzchem' i nad naiwną i głupiutką Izabellą. Osobiście uważam że taka Bella miała w sobie więcej realizmu niż Tatiana. Bella jak typowa, zdrowa, głupiutka nastolatka, zakochała się od pierwszego wejrzenia i robiła co w jej mocy, aby być z obiektem swoich uczuć. A taka Tatiana, też nastolatka i też zdrowa i też słabo wykształcona, i też zakochana od pierwszego wejrzenia - robiła co w jej mocy, aby nie być z obiektem swoich uczuć. I na korzyść Belli - ona działała w świecie fantastycznym, pełnym wampirów i wilkolakow, a Tatiana żyła w realnym świecie lat 30 i 40 XX wieku. A przecież nic tak bardzo nie charakteryzuje dziewczyn w wieku nastoletnim jak zdrowo pojmowany egoizm, gdy widzi się siebie i swoje uczucia w centrum wszechświata i gdy dąży się do ich spełnienia. A Tatiana od początku, bez powodu, poświęcała się dla ogółu.

Jeśli ktoś lubi romanse - polecam wesołe i romantyczne powieści Mary Balogh lub Amandy Quick, ewentualnie Greye:). Jeśli ktoś chce poczytać o tragedii Leningradu z historiami ludzi na czele, polecam cokolwiek innego niż Jeździec Miedziany.

Gdy negatywnie oceniam powieści, czasem czuję obawy, że nie dostrzegam ukrytych wartości danej książki. Ale w tym przypadku - nigdy jeszcze nie czytałam powieści realistycznej i historycznej, która byłaby bardziej irytująca w natężeniu bezmyślności.

Nie ma to jak nadać książce tytuł odwołujący się do wiersza Puszkina - by otoczyć powieść złudzeniem rozsądku i realizmu.

Uważam, że jako powieść historyczna - 'Jeździec miedziany' nie spełnia wymogów gatunku i jest powieścią bezwartościową. Czasami wzdrygałam się tylko z niechęcią. Może gdybym nie czytała o Stalinie, czystkach, łagrach, żołnierzach Armii Czerwonej, może...