Nikt nie wątpi w zdolności pisarskie Aleksijewicz, ale jej uwikłania polityczne wzbudzają wiele kontrowersji o czym każdy zainteresowany może wyczytać w Wikipedii. Cytuję jedynie wątek „polski”:
„..Dnia 12 czerwca 2016 roku, podczas spotkania z czytelnikami w bibliotece publicznej w nowojorskim Brooklynie, pisarka powiedziała, że Polacy mordowali Żydów, a nawoływać do tego mieli księża podczas mszy…. :
"Kolaboranci, którzy działali na terenie Białorusi, oni wszyscy byli z Ukrainy. Powiem więcej, nie tylko na Litwie i Łotwie niszczono Żydów, jeszcze zanim przyszli tam Niemcy. To miało miejsce również na Ukrainie. A najgorzej odnosili się do Żydów Polacy. Bywało, że księża wprost na kazaniach mówili: 'Zabij Żyda'"….”
Przed następnym cytatem poznajmy istotną uwagę z tej samej strony Wikipedii:
„…Co znamienne, w wypowiedziach wielu białoruskich publicystów niechętnych tej grupie narodowej, czy podważającej jej samoświadomość, chętnie używa się właśnie słowa „katolicy” na określanie osób polskiej narodowości ..”
I teraz clou:
„….Dnia 9 czerwca 2017 roku w rosyjskiej telewizji Dożdż w programie „Priamaja linija” Aleksijewicz poruszając temat wojny w Donbasie poczyniła aluzję do białoruskich katolików:
„Wojna, którą zaczęła Rosja w Donbasie, na sumieniu Rosji, ponieważ taką wojnę można zacząć i na Białorusi. Dajcie tu [na Białoruś] czołgi, dajcie tu broń i katolicy będą zabijać prawosławnych czy kogo tam jeszcze…”
Inne aspekty poruszałem w innych recenzjach, np. w notce nt. „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”, a tutaj dodam, że Aleksijewicz jest „zwierzęciem politycznym”, pisze w języku rosyjskim, a zależnie od potrzeby deklaruje się Białorusinką (nie znającą białoruskiego), Ukrainką, Rosjanką, a najchętniej kosmopolitką, a od 2013 roku osiadła w Mińsku, co też jest co najmniej „dziwne”.
Konieczne było powyższe, bo czytelnik winien zdawać sobie sprawę ze skrajnego subiektywizmu autorki.
To wszystko nie zmienia faktu, że książka jest świetna pod warunkiem odbioru jej jako manifestu przeciwko wszelkim wojnom, a nie wyłącznie przeciwko sowieckiej napaści na Afganistan
Niestety w notce redakcyjnej również znajduję zawężenie problemu, bo nie tylko wojna sowiecko-afgańska była niepotrzebna:
„….Z opowieści weteranów, pielęgniarek, prostytutek, matek i żon „afgańców” wyłania się wstrząsający obraz niepotrzebnej wojny..”
Co ja będę się wysilał, skoro znowu mogę wyręczyć się Jarosławem Czechowiczem:
http://krytycznymokiem.blogspot.com/2015/08/cynkowi-chopcy-swietana-aleksijewicz.html
„…..To.. … jedna z najważniejszych antywojennych książek, którą udało mi się przeczytać. Bolesna, bezkompromisowa i przerażająco obszerna - czyta się kolejne historie pełne bólu i ma się już przesyt, zaczyna się kolejną i z niepokojem kartkuje strony, bo jest ich jeszcze wiele, bardzo wiele... "Cynkowi chłopcy" to anatomia wojny opisana przez pryzmat ludzkich wątpliwości, ludzkiej niefrasobliwości i przekonania o dokonaniu czegoś wielkiego…”
Oczywiście, polecam gorąco całą recenzję, a swoją notkę kończę jak Czechowicz:
„…Na koniec refleksja z początku książki: "Człowiek ma prawo do niezabijania. Do tego, by się zabijania nie uczyć. Takiego prawa nie ma w żadnej konstytucji"…….”
Wskutek „politykierstwa” znowu „tylko” 8/10

Nikt nie wątpi w zdolności pisarskie Aleksijewicz, ale jej uwikłania polityczne wzbudzają wiele kontrowersji o czym każdy zainteresowany może wyczytać w Wikipedii. Cytuję jedynie wątek „polski”:
„..Dnia 12 czerwca 2016 roku, podczas spotkania z czytelnikami w bibliotece publicznej w nowojorskim Brooklynie, pisarka powiedziała, że Polacy mordowali...