Pamiętacie skecz o papudze z Latającego Cyrku Monty Pythona? Ten, w którym pan Pralinka przychodzi z reklamacją do ekspedienta w sklepie zoologicznym, ponieważ papuga, którą od niego kupił, jest martwa?

Książka Leonie Swann jest równie zabawna i miejscami zwariowana, jak dowcipy brytyjskich komików, chociaż nie aż tak absurdalna. No i jeden z dwójki głównych bohaterów zdecydowanie nie jest "ex-papugą", jak owa nieszczęsna norweska błękitna pana Pralinki. Gray, wyjątkowo bystry, chwilami wręcz przebiegły przedstawiciel gatunku Psittacus erithacus, zawzięty wróg ołówków, charakteryzuje się żywym umysłem, ciekawością świata i nadzwyczajną komunikatywnością. Dziób mu się nie zamyka, do tego pochłania mnóstwo winogron i bananów, te ostatnie rozsmarowując na czym się da.

I taka papuga trafia w książce na Augustusa Huffa, prawie profesora, nieco neurastenicznego i gnębionego natręctwami maniakalno-kompulsywnego czyścioszka. Ta pozornie zupełnie niedobrana para, wykładowca Cambridge i gadatliwy, żarłoczny żako, wspólnie spróbują rozwiązać tajemnicę śmierci jednego ze studentów.

Wzajemne relacje Augustusa i papugi to chyba - obok ogromnej dawki humoru i wciągającej intrygi sensacyjnej - najsilniejszy atut książki. Kojarząc tropy i poszlaki w swoim amatorskim śledztwie, ekscentryk i charakterny ptaszor powoli przechodzą od nieufności i wymuszonej tolerancji do przyjaźni i niezwykłego porozumienia. Myślę, że autorka wiele w tym podkoloryzowała, bo trudno mi uwierzyć, by papuga zawsze aż tak trafnie i rozumnie komentowała wydarzenia, jak Gray. W niczym jednak nie umniejsza to przyjemności z lektury powieści Leonie Swann. Autorka nie po raz pierwszy przekonuje nas, że nasi "bracia mniejsi" są dużo bardziej pojętni, niż przyznajemy z wyżyn naszej tak zwanej człowieczej inteligencji. Gdy Augustus wyznaje, iż w przeciwieństwie do innych ludzi wcale nie uważa ryb za głupie stworzenia, trudno oprzeć się wrażeniu, że autorka włożyła w jego usta swoje własne przekonania.

Bardzo lubię zabawne i inteligentne książki Leonie Swann, szczególnie że podzielam jej poglądy na rozumność zwierzaków. Choć może w odniesieniu do ryb w znacznie mniejszym stopniu, co tłumaczy zapewne, dlaczego nigdy nie natrafiłam na tę złotą, spełniającą życzenia. W końcu na nagrodę trzeba sobie zasłużyć. Jakby powiedział Gray: Nie licz na winogrona!

Pamiętacie skecz o papudze z Latającego Cyrku Monty Pythona? Ten, w którym pan Pralinka przychodzi z reklamacją do ekspedienta w sklepie zoologicznym, ponieważ papuga, którą od niego kupił, jest martwa?

Książka Leonie Swann jest równie zabawna i miejscami zwariowana, jak dowcipy brytyjskich komików, chociaż nie aż tak absurdalna. No i jeden z dwójki głównych bohaterów...