"Sekret, którego nie zdradzę" Tess Gerritsen, to już dziewiętnasta pozycja autorki, z którą miałam przyjemność się zaprzyjaźnić. Jak wielu z nas, czekałam na tę powieść dość długo. I oto jest.

Niestety, rzecz jest dość przeciętnym kryminałem. Tess G. do tej pory posługiwała się pewnym schematem, który nie zawodził. Tutaj odstąpiła od niego i niestety odbiło się to w sposób niekorzystny na książce. To tak wygląda jakby bardzo się śpieszyła podczas tworzenia opowieści. Zabrakło tutaj zegarmistrzowskiej precyzji, z którą spotykaliśmy się do tej pory. W Tess nie ma Tess. Jakby napisał to ktoś inny. A przesłodzone zakończenie zwala z nóg. To nie jest w stylu autorki. Zdumiewające.

Kryminał jest zgrabnie napisany i wyśmienicie przetłumaczony przez Andrzeja Szulca. Oczywiście, mamy w "Sekrecie" kilka zagadkowych zbrodni. Jane Rizzoli i Maura Isles są na tropie mordercy. Wykorzystanie motywów religijnych, męczeńskiej śmierci świętych, niestety nie stworzyło mrocznej tajemnicy. To już chyba jakaś plaga w tego typu literaturze, zapożyczona od Dana Browna. Przytoczę tu chociażby "Czarną Madonnę" mojego ulubieńca - Remigiusza Mroza. Też klapa.


Tess Gerritsen z wykształcenia jest lekarzem i antropologiem kulturowym. Jest również świetną pisarką. Dlatego spodziewałam się czegoś wyższych lotów, chociaż sam pomysł na napisanie powieści był pierwszorzędny. Gorzej z jego realizacją. Tess poszła na skróty. Traktuję "Sekret, którego nie zdradzę" jako wypadek przy pracy. Nie przekreśla to mojego uwielbienia dla autorki. Czekam na następną pozycję.

"Sekret, którego nie zdradzę" Tess Gerritsen, to już dziewiętnasta pozycja autorki, z którą miałam przyjemność się zaprzyjaźnić. Jak wielu z nas, czekałam na tę powieść dość długo. I oto jest.

Niestety, rzecz jest dość przeciętnym kryminałem. Tess G. do tej pory posługiwała się pewnym schematem, który nie zawodził. Tutaj odstąpiła od niego i niestety odbiło się to w sposób...