Wartościowa pozycja o naszych sąsiadach. Aktualna i ciekawa.

Wartościowa pozycja o naszych sąsiadach. Aktualna i ciekawa.

Ta książka to krótka charakterystyka naszego wschodniego sąsiada oczami byłego ambasadora na Białorusi. Pozycja o tyle ciekawa, że w zalewie książek opisujących Putinowską Rosję znalazł się ktoś, kto zdecydował się pisać o Białorusi. Kraju który jest niby tak blisko ale jednak bardzo daleko. Białoruś zaskakuje paradoksami. To chyba jedyny kraj gdzie można kupić słoną gazowaną wodę a wódka kosztuje mniej niż jedzenie (o tym autor nie pisze ale wiem to z własnego doświadczenia bo dane mi było być na Białorusi raz). Jej określenie, że jest połączeniem sowieckiego skansenu z nowoczesnością w pełni oddaje przesłanie płynące z lektury. Autor z racji swojej pracy w większości skupił się na kwestiach politycznych i około politycznych choć liznął nieco temat gospodarki, kościoła, armii i mniejszości narodowych w tym Polaków. Czasowo oparł się głównie na latach w których pełnił funkcję ambasadora ale mimo to książka nie straciła na znaczeniu. Co prawda jest krótka, myślę że o wiele za krótka ale mimo to ciekawa. Polecam.

Ta książka to krótka charakterystyka naszego wschodniego sąsiada oczami byłego ambasadora na Białorusi. Pozycja o tyle ciekawa, że w zalewie książek opisujących Putinowską Rosję znalazł się ktoś, kto zdecydował się pisać o Białorusi. Kraju który jest niby tak blisko ale jednak bardzo daleko. Białoruś zaskakuje paradoksami. To chyba jedyny kraj gdzie można kupić słoną...

Czyli nasz wschodni sąsiad okiem byłego ambasadora. Pozycja pochodzi sprzed czterech lat i w zasadzie niewiele straciła na aktualności. Nie uwzględnia bowiem „procesów integracyjnych”, czyli czynności podjętych w celu rozwoju Związku Białorusi i Rosji („ZBIR” ;-) ),a mówiąc po ludzku coraz większego uzależnienia tego kraju od Rosji i zapewne jej powolnego wchłaniania.
Od innych publikacji na temat Białorusi książka różni się większym naciskiem na kwestie dyplomatyczne, co jest zrozumiałe, mając na względzie perspektywę autora.
Oprócz tego mamy omówione takie aspekty jak obóz władzy, politykę historyczną (bardziej proradziecką i prokomunistyczną niż w Rosji),prześladowania działaczy opozycji, zależność od Rosji, sytuację lokalnej cerkwi prawosławnej i kościoła katolickiego oraz polskiej mniejszości w tym kraju, sytuację powolnie zanikającego języka białoruskiego oraz jego nagłego, aczkolwiek powierzchownego poparcia przez baćkę czy wreszcie kursu na współpracę z Chinami. To ostatnie, według autora, ma być efektem m.in. obaw związanych z aneksją Krymu i rosyjską interwencją w Donbasie. Tu jednak tegoroczne wydarzenia pokazują, że to był raczej strach przed utratą władzy, a nie niepodległości przez rządzony przez Łukaszenkę kraj.
Chronologicznie można powiedzieć, że książka rozpoczyna się od wyborów prezydenckich w 2010 roku a kończy na analogicznym głosowaniu pięć lat później. I o dziwo sprawdziły się słowa autora z ostatniego akapitu książki: „odsunięcie od władzy, na drodze wyborów, prezydenta Łukaszenki jest technicznie niemożliwe. System pracuje według zasady <nie ważne kto jak głosuje, ważne kto liczy głosy>”. I jeszcze: „Przedstawienie będzie powtarzane dopóty, dopóki największy aktor, czyli białoruski naród, dotychczas występujący głównie w milczących masówkach, nie zechce odegrać w tym spektaklu bardziej znaczącej roli.”

Czyli nasz wschodni sąsiad okiem byłego ambasadora. Pozycja pochodzi sprzed czterech lat i w zasadzie niewiele straciła na aktualności. Nie uwzględnia bowiem „procesów integracyjnych”, czyli czynności podjętych w celu rozwoju Związku Białorusi i Rosji („ZBIR” ;-) ),a mówiąc po ludzku coraz większego uzależnienia tego kraju od Rosji i zapewne jej powolnego wchłaniania.
Od...