Jeff nie może uwierzyć, że zamknęli go z tymi wariatami. Ta dziewczyna, która podpaliła chłopaka swojej matki, zasługuje, żeby tu być. Podobnie ta z zaburzeniami odżywiania. I ten dziwny, milczący chłopak. Ale nie on, on nie ma żadnych problemów, a blizny na nadgarstkach to jego sprawa, jego decyzja, jego prawo do dysponowania własnym życiem.

Piętnastoletni Jeff nie jest zadowolony z przymusowego pobytu na oddziale psychiatrycznym, nie jest też zachwycony obowiązkową terapią, bo przecież jej nie potrzebuje. A jednak właśnie tam będzie musiał spędzić 45 dni po próbie samobójczej, starając się znaleźć rozwiązanie problemów, których się wypiera. Jego najlepszą bronią jest sarkazm i ironia, ale one nie wystarczą na długo i być może pozwolą uciec przed pytaniami psychiatry, ale nie przed samym sobą.

„Notatki samobójcy” Michaela Thomasa Forda to dziennik, opisujący 45 dni pobytu Jeffa na oddziale psychiatrycznym. Oprócz własnych doświadczeń, opisuje też problemy poznanych tu osób, słowne potyczki z lekarzem, próby nawiązania przyjaźni i wzajemnej pomocy. Jednak żeby rozwiązać problem, trzeba dotrzeć do jego źródła, a to Jeff skrzętnie ukrywa, nawet przed samym sobą. Książka opisuje tragedie młodych ludzi, ich autodestrukcyjny brak samoakceptacji i niszczący wstyd. Te trudne, przygnębiające tematy łatwiej przyjąć dzięki lekkiej, błyskotliwej narracji i dzięki temu, że są przedstawione z punktu widzenia głównego bohatera, jego własnymi słowami, z dużą dozą humoru. Dzięki temu opowieść Jeffa nie przygnębia i zyskuje na autentyczności. O dziwo, opowieść niedoszłego samobójcy okazuje się zaskakująco zabawna.

Jedyne, do czego nie jestem przekonana, to dosadne sceny, których wolałabym oszczędzić młodym czytelnikom, sceny odkrywania własnej seksualności, być może prawdziwe, ale w moim odczuciu nie przeznaczone dla nastoletnich odbiorców. Prawdopodobnie miały służyć pokazaniu, że szczerość i otwartość w opisywaniu swoich doświadczeń pozwala się z nimi pogodzić oraz że nie powinny to być tematy tabu. Pod tym względem spełniają swoją funkcję, ale dla mnie tej otwartości było nieco za dużo.

Agnieszka Kruk