Chris Carter znowu to zrobił. Znokautował mnie. Tak jak to było w przypadku sześciu jego wcześniejszych powieści z detektywem Hunterem w roli głównej. Owszem, przy „Rzeźbiarzu śmierci” było tak że nawiązałem przez chwilę z nim walkę, albowiem powieść ta miewała słabsze momenty, ale w końcowych rozdziałach zaliczyłem klasycznego sierpowego i leżałem na deskach.
Byłem ciekaw czy po doskonałym „Geniuszu zbrodni” Carter utrzyma megawysoki poziom powieścią „Jestem Śmiercią”. Bez obaw, utrzymał. Wziąłem się za lekturę czyli znowu wyszedłem na ring, i już przy początkowych fragmentach książki dostałem serię ciosów które mnie zamroczyły, co trwało już permanentnie. Po czym przyszło zakończenie, a raczej Zakończenie, i wszystko skończyło się tak jak się skończyć miało.
Nokautem.
Poczułem się wtedy jak postać z kreskówek Disneya albo Hanny-Barbery – leżę sobie z lekko rozkojarzonym wzrokiem, a nade mną kręci się masa gwiazdek, od których dobiega cichy, acz szyderczy szept – nokaut, nokaut…
Chris Carter – Ja 7:0

PS. W opisach ofiar mordercy Autor robi kolejny, duży krok do przodu jeśli chodzi o sugestywny obraz miejsc zbrodni i 'wyglądu' tychże ofiar. Co bardziej wrażliwe Czytelniczki/Czytelnicy mogą czuć pewien absmak…

Chris Carter znowu to zrobił. Znokautował mnie. Tak jak to było w przypadku sześciu jego wcześniejszych powieści z detektywem Hunterem w roli głównej. Owszem, przy „Rzeźbiarzu śmierci” było tak że nawiązałem przez chwilę z nim walkę, albowiem powieść ta miewała słabsze momenty, ale w końcowych rozdziałach zaliczyłem klasycznego sierpowego i leżałem na deskach.
Byłem ciekaw...