Wzięłam do ręki „Palinkę” i najzwyczajniej przepadałam. Bo takiej prozy, tak prostej, tak skupionej i tak trafiającej do madziajowego serca, nie czytałam od lat.

Nie znajdziecie tu historii pisanej o A do Z. Nie znajdziecie pełnokrwistego bohatera. Nie znajdziecie filozofii i moralizujących banałów. „Palinka” jest bowiem zbiorem opowieści, wspomnień, fragmentów życia młodego mężczyzny, którego los rzucił w głąb banackiego interioru. Można rozważać czy człowiek ten sam dokonał tego wyboru, czy ucieka od swojej przeszłości. Dla mnie to nieważne. Za to sposób, w jaki mówi o przeszłości, o wspomnieniach, o uczuciach przyprawia o ciarki. Gdy wdycha zapach robinii, gdy obserwuje morskie fale, gdy napawa się bezkresem banackiego krajobrazu, czuję, że jestem tam obok, że dzielę z tym człowiekiem wrażliwość i ciekawość świata.

Odnalazłam w tych opowiadaniach wiele wspólnych elementów z fantastycznymi szkicami Stasiuka („Nie ma ekspresów przy żółtych drogach”, „Wschód”) i ze znakomitą eseistyką Jerzego Stempowskiego. Po raz pierwszy od czasów „Ziemi berneńskiej” ktoś tak urokliwym, inteligentnym językiem pisze o krajobrazie jako o części cywilizacji ludzkiej. Horava, jak niegdyś Stempowski, spogląda na przekształcające się wraz z mijającymi porami roku drzewa i snuje alegoryczne historie o robiniach, grabach i lipach, oddając się melancholii wspomnień.

To po prostu piękna proza. Śmiem twierdzić, że jednak dla wybranych. Ponieważ, tak jak w przypadku palinki alkoholowej, tak i tą trzeba lubić i potrafić się rozkoszować jej smakiem.

Wzięłam do ręki „Palinkę” i najzwyczajniej przepadałam. Bo takiej prozy, tak prostej, tak skupionej i tak trafiającej do madziajowego serca, nie czytałam od lat.

Nie znajdziecie tu historii pisanej o A do Z. Nie znajdziecie pełnokrwistego bohatera. Nie znajdziecie filozofii i moralizujących banałów. „Palinka” jest bowiem zbiorem opowieści, wspomnień, fragmentów życia...