Jest to zbeletryzowana historia prawdziwa, a podtytul "Jak znekana klacz uleczyla sponiewierane serce" zawiera juz w sobie cala tresc ksiazki. Z konmi mam tyle wspolnego, ze widze je czesto przez okno samochodu. Czuje ogromny respekt przed tymi przewyzszajacymi mnie wielkoscia zwierzakami, poza tym mam w kregu znajomych osoby sparalizowane po wypadkach jezdzieckich. Dlatego trzymam sie od nich z daleka. Z drugiej strony znane mi jest terapeutyczne zastosowanie koni. Uleczenie, o ktorym pisze autorka, jest innego rodzaju. Autorka, ktora wczesnie stracila kochajaca matke, a potem byla przekazywana z rak do rak przez zle traktujacych ja krewnych, sama z siebie kupila sobie konia z upartej rasy morganow, ktory traktowal ja podobnie zle jak krewni w dziecinstwie - kopal, gryzl, byl nieposluszny. Tytulowy kon, ktory ja wybral, pokazal jej, ze sa tez zupelnie inne konie - kochajace, posluszne, niezlosliwe. Ta klacz miala za soba podobnie zle doswiadczenia jak autorka, a mimo to nie stracila zaufania do ludzi i przez to pomogla i Susan Richards zmienic swoje nastawienie do otoczenia.
W ksiazce podoba mi sie, ze autorka, ktora juz w dziecinstwie zetknela sie z alkoholizmem w rodzinie i ktora sama 10 lat pila, zanim udalo jej sie z tego wyjsc, nie boi sie, jak wielu Amerykanow, przyznac sie, ze byla alkoholiczka. Na Zachodzie Europy tez sie z tym spotkalam, bo tylko w ten sposob, poprzez otwarte stwierdzenie, dlaczego nie wypije nawet kropelki unika sie tych uporczywych namow "no ale tylko troszeczke przeciez mozesz". Dowodzi to nieznajomosci problemu i zmian dokonanych przez alkohol w przemianie materii, ktore powoduja, ze nie mozna wypic nawet kropelki. Znajomi mi byli alkoholicy unikaja nawet ciast i deserow (tiramisu), w ktorych moglby byc alkohol.
Fazit: pomimo, ze koniarzem nie jestem, czytalam ksiazke z przyjemnoscia. Przyklad pozytywnej zmiany w zyciu autorki moze pomoc innym osobom z ciezkimi doswiadczeniami, niekoniecznie identycznymi. Autorka pokazuje, ze nie nalezy rezygnowac z marzen i ze mozna je - wbrew temu, co mowi otoczenie - zrealizowac. Jednym z jej marzen bylo napisac ksiazke. I napisala. Czyta sie ja lekko, styl niezly, wydzwiek pozytywny i dodajacy otuchy zyciowej. A ja dowiedzialam sie paru nowych rzeczy o koniach. Polecam.

Jest to zbeletryzowana historia prawdziwa, a podtytul "Jak znekana klacz uleczyla sponiewierane serce" zawiera juz w sobie cala tresc ksiazki. Z konmi mam tyle wspolnego, ze widze je czesto przez okno samochodu. Czuje ogromny respekt przed tymi przewyzszajacymi mnie wielkoscia zwierzakami, poza tym mam w kregu znajomych osoby sparalizowane po wypadkach jezdzieckich. Dlatego...