Myślałem, że po lekturze Czarnoksiężnika i kryształu w wędrówce ku Mrocznej Wieży nie spotka mnie już nic gorszego, a jednak. Wilki z Calla to książka bardzo, ale to bardzo nie równa i pełna niepotrzebnych dłużyzn. Czuć, że mamy do z nowym Kingiem, który kocha lać wodę i nie może obejść się bez rozwleczonych opisów. Historia sama w sobie powinna być bardzo ciekawa i dynamiczna, nie pozwalać na chwilę nudy i przypominać western w konwencji sci-fi, nic z tego. Niemal przez ponad trzy czwarte wieje niemiłosiernie nudą, co wielokrotnie zmusza do porzucenia lektury. Ciągłe gadanie, opowieści i straszenie czytelnika legendarnymi Wilkami, które raz na dwadzieścia kilka lat przybywają do miasteczka i zabierają z niego połowę dzieci. Tym razem do Roland ze swoją drużyną mają stanąć im na drodze. Chyba właśnie brak owych Wilków okazał się największą wadą książki. Finałowa konfrontacja rozpisana na kilkanaście stron jest jawną kpiną. Nie po to przez kilkaset stron buduje się napięcie, by potyczka z Wilkami okazała się miłym spacerkiem. Klimatu westerny też nie czuć, a fakt, że Wilki z Calla inspirowane były Siedmioma Samurajami tylko śmieszy. Historia opowiedziana przez Kinga, popsuje mi lekturę Miasteczka Salem o które w przyszłości zamierzam sięgnąć i jest o dobre dwieście, może nawet trzysta stron za długa, przez co nie trzyma tempa i niewiele w niej emocji. Powoli zaczynam obawiać się o zakończenie tej bardzo dobrej serii.

Myślałem, że po lekturze Czarnoksiężnika i kryształu w wędrówce ku Mrocznej Wieży nie spotka mnie już nic gorszego, a jednak. Wilki z Calla to książka bardzo, ale to bardzo nie równa i pełna niepotrzebnych dłużyzn. Czuć, że mamy do z nowym Kingiem, który kocha lać wodę i nie może obejść się bez rozwleczonych opisów. Historia sama w sobie powinna być bardzo ciekawa i...