Ostatnio, głównie za sprawą lektur oraz rozmów z moim prawie 6-latkiem, wracam do czasów dzieciństwa. Wspomnienia tłoczą mi się w głowie i co chwilę wywołują nostalgiczny uśmiech. Mimo iż czasy mojego dzieciństwa to późny PRL, gdzie dosłownie nie było niczego a rodzice skupiali się głównie na zdobywaniu nawet podstawowych dóbr doczesnych (do dziś pamiętam jak stałam z mamą po papier toaletowy) to był to najcudowniejszy okres mojego życia.
I tak to chyba jest że im jesteśmy starsi tym rzewniej wspominamy czas miniony.

"Weiser Dawidek" Pawła Huelle to nostalgiczna książka o dzieciństwie gdzie mimo ciężkich czasów w których przyszło dorastać bohaterom (późne lata 50-te) jest we wspomnieniach autora rajem, krainą beztroski i dziecięcej niewinności.
Kanwą opowieści jest śledztwo którego celem jest odkrycie co się stało z Weiserem Dawidkiem: żydowskim chłopcem z którym zaprzyjaźnili się Paweł, Piotrek i Szymek podczas letnich wakacji.
Zanieczyszczenie morza (akcja toczy się w Gdańsku) powoduje iż trzeba znaleźć sobie jakiś inny sposób na spędzanie wolnego czasu niż kąpiele.
Paczka kumpli, zafascynowana osobą Weisera, zaczyna wałęsać się z nim po okolicy: bawiąc w wojnę czy detonując ładunki wybuchowe które zostały jeszcze w ziemi po wojnie.
Po jednym z takich wybuchów Weiser znika bez śladu i nikt nie wiem co się z nim stało.
Odpowiedź na to pytanie staje się obsesją narratora i już jako człowiek dorosły robi wszystko aby poznać prawdę.

Czytelnik zostaje przez autora wprowadzony w bardzo prywatny, intymny wręcz świat. Czytając książkę nasze własne wspomnienia zaczynają zaprzątać nasze myśli. Paweł Huelle ukazuje dzieciństwo jako czas prawdziwej przyjaźni, ciekawości świata i niczym niezmąconej radości.

Czytając do końca będziemy starali się rozwikłać zagadkę Weisera, mając nadzieję że natrafimy na jakiś ślad. Ale na końcu i tak będziemy wiedzieli że najważniejsze jest stawianie pytań a nie znalezienie odpowiedzi.

Ostatnio, głównie za sprawą lektur oraz rozmów z moim prawie 6-latkiem, wracam do czasów dzieciństwa. Wspomnienia tłoczą mi się w głowie i co chwilę wywołują nostalgiczny uśmiech. Mimo iż czasy mojego dzieciństwa to późny PRL, gdzie dosłownie nie było niczego a rodzice skupiali się głównie na zdobywaniu nawet podstawowych dóbr doczesnych (do dziś pamiętam jak stałam z mamą...