Dawno tak bardzo nie rantowałam na Balzaka.

Książka dedykowana krewnej, młodej pannie, co ujemnie odbija się na jakości zarówno postaci jak i fabuły. Bohaterowie skonstruowani tak topornie, żeby nie było wątpliwości, kto jest zły (autor najbardziej puścił się poręczy przy opisie fizjonomii imć Goupila, ale nie tylko), a kto dobry. Jest Święta (prawie że dosłownie) Bohaterka Tytułowa - równocześnie dzielna i przewrażliwiona, w zależności od tego, czego wymaga akurat fabuła. Ma ona również rzekomo mądrych i rozważnych opiekunów*, którzy - doskonale wiedząc, że brzydcy i kaprawi spadkobiercy rodzinnej fortuny są gotowi ją rozszarpać - wychowali ją sobie na przewrażliwioną dziewoję o zerowej odporności psychicznej i takimż instynkcie przetrwania - bez mała nie da się jej powiedzieć niczego niemiłego, bo olaboga, to ją zabije (no ale najważniejsze przecież że nie boi się biei i jest taka dobra, że nawet pryszczaci i garbaci spadkobiercy czują sie nieswojo pod jej Niezłomnym Spojrzeniem).

Jedyna normalna postać pojawia się rzadko, wygłasza przy tym bardzo trafny osąd o Urszuli, a na końcu ginie z arcygłupich powodów.

3/10 zamiast 2/10 tylko dlatego, że jednak nie jest to "Achaja" tylko obmierzła lektura umoralniająca dla panien. Nawet cameo moich paryskich ulubieńców, Lucusia i de Marsaya, nie jest w stanie mnie udobruchać.

*to też dobre:
- lokalne podejrzane indywiduum prosi cię o rękę pupilki
- odmawiasz
- następnego dnia twoja pupilka zaczyna dostawać szkalujące anonimy
- COŚ TAKIEGO, KIMŻE MOŻE BYĆ ADRESAT, NO MA KTOŚ JAKIŚ POMYSŁ?

Dawno tak bardzo nie rantowałam na Balzaka.

Książka dedykowana krewnej, młodej pannie, co ujemnie odbija się na jakości zarówno postaci jak i fabuły. Bohaterowie skonstruowani tak topornie, żeby nie było wątpliwości, kto jest zły (autor najbardziej puścił się poręczy przy opisie fizjonomii imć Goupila, ale nie tylko), a kto dobry. Jest Święta (prawie że dosłownie)...