Znam tą historię, jednak trzymała mnie w niepewności i napięciu do ostatnich stron. Piękna powieść.

Znam tą historię, jednak trzymała mnie w niepewności i napięciu do ostatnich stron. Piękna powieść.

Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w ostatnich latach. Świetnie oddane różnice w społeczeństwie angielskim w XIX w. Dużym atutem była też narracja z perspektywy dwóch bohaterów. W fabule nie brakuje problemów natury filozoficznej, odrzuconych awansów, biedy, agresji czy urażonej dumy i ludzkiej niegodziwości. Powieść jest dopracowana w każdym szczególe, a bohaterowie są wykreowani tak, że nie sposób ich nie lubić.

Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w ostatnich latach. Świetnie oddane różnice w społeczeństwie angielskim w XIX w. Dużym atutem była też narracja z perspektywy dwóch bohaterów. W fabule nie brakuje problemów natury filozoficznej, odrzuconych awansów, biedy, agresji czy urażonej dumy i ludzkiej niegodziwości. Powieść jest dopracowana w każdym szczególe, a...

Przepięknie napisana, cudowna powieść dla wszystkich kochających XIX- wieczną klasykę społeczno-obyczajową z romantyczną nutą, a raczej całą gamą subtelnych, a zarazem głębokich uczuć. Plus wspaniałe poczucie humoru autorki, któremu daje upust rzadko, ale z wyrafinowaniem. Polecam gorąco.

Przepięknie napisana, cudowna powieść dla wszystkich kochających XIX- wieczną klasykę społeczno-obyczajową z romantyczną nutą, a raczej całą gamą subtelnych, a zarazem głębokich uczuć. Plus wspaniałe poczucie humoru autorki, któremu daje upust rzadko, ale z wyrafinowaniem. Polecam gorąco.

To był przepiękny slow burn ❤️

To był przepiękny slow burn ❤️

Trochę mnie denerwowała główna bohaterka, jej opinie, wywyższanie się, krytykowanie przedsiębiorców czy sprzedawców podczas gdy ona sama niczym pożytecznym się nie zajmowała (za to musieli mieć kilka osób do służby). No ale rozumiem, że wynika to z czasów, w jakich żyli. Bardzo ciekawy przekrój społeczeństwa i nieoczywiste koleje losu. Tylko szkoda, że autorka nie napisała więcej na temat wspólnego życia Margaret i Johna. Zwłaszcza że wydawca z tyłu napisał, że są parą, a zostają nią dopiero na dwóch ostatnich stronach ;)

Trochę mnie denerwowała główna bohaterka, jej opinie, wywyższanie się, krytykowanie przedsiębiorców czy sprzedawców podczas gdy ona sama niczym pożytecznym się nie zajmowała (za to musieli mieć kilka osób do służby). No ale rozumiem, że wynika to z czasów, w jakich żyli. Bardzo ciekawy przekrój społeczeństwa i nieoczywiste koleje losu. Tylko szkoda, że autorka nie napisała...

Niesamowicie wciągająca, piękny język, ciekawi bohaterowie. Mamy cały przekrój ówczesnego społeczeństwa, od robotników, przez wykształconych prawników na bogatych skończywszy. Zakończenie jest jednak zbyt pospieszne, a drama Margaret związana z jej kłamstwem kuriozalna. Co z tego, że jej brata nie złapano jak równie dobrze mogłoby się tak stać . Nie rozumiem z czego robić problem. Chciałabym dowiedzieć się jak po „ żyli długo i szczęśliwie „ będzie przebiegać małżeństwo Margaret i Johna bo pani Thornton to typowa mamusia syneczka, mająca zadatki na teściową z piekła rodem.

Niesamowicie wciągająca, piękny język, ciekawi bohaterowie. Mamy cały przekrój ówczesnego społeczeństwa, od robotników, przez wykształconych prawników na bogatych skończywszy. Zakończenie jest jednak zbyt pospieszne, a drama Margaret związana z jej kłamstwem kuriozalna. Co z tego, że jej brata nie złapano jak równie dobrze mogłoby się tak stać . Nie rozumiem z czego robić...

Margaret Hale - najbardziej irytująca bohaterka klasyków, jaką znam. Autorka nieustannie podkreśla jej wyjątkowość, piękne włosy, przejrzystą cerę, aksamitne oczy, miękki głos czy wspaniały charakter. Tymczasem Margaret jest niemożliwie dumna i przeczy samej sobie. Zapytana o opinię zazwyczaj mówi "Och naprawdę nie potrafię nic powiedzieć na temat X". W rozmowie z Henrym najpierw ruga go za to, że niby drwi z jej opisów Helstone, a potem wielce zdziwiona, gdy Henry określa ją mianem surowej. Podczas strajku w Milton najpierw bezczelnie podjudza Thorntona do zejścia w tłum, który na sam jego widok wydaje "wrzask - przeraźliwie nieludzki, wrzask demonicznej bestii która pragnie jedzenia ukrytego przed jej żarłocznością", a gdy John decyduje się na zejście, to co mówi Margaret? "Ja nie wiem... Mogę się mylić". No kto tak robi?
Pozostali bohaterowie są albo nijacy, albo mają być tłem dla doskonałości Margaret. Pan Hale to zwyczajny nieudacznik, pani Hale również jest bezmyślna i lekkomyślna. Pan Thornton mógłby być dobrą postacią, gdyby nie te jego zaślepienie tyczące Margaret. Jeżeli chodzi o ciotkę Shaw i Edith - są zdecydowanie tłem Margaret, mają pokazywać, jaka to ona jest ogarnięta i czuła, a one są płytkie i kochają ją raczej powierzchownie niż głęboko. Wszystko dlatego, że gdy ciocia Shaw demonstrowała na Margaret indyjskie szale, to żadna z pań nie zwróciła uwagi na to, jak Margaret wygląda w nich wspaniale. Miały oglądać szale, no ale przecież powinny przy tym podziwiać przede wszystkim Margaret, jakie one okropne. Pan Bell również wyznaje kult Margaret, a wszyscy, którzy mają jakieś życie poza nią są źli. Chyba jedyną rozsądną osobą jest tam pani Thornton.
Czyta się przyjemnie, fabuła jest ciekawa, fajnie nakreśla zderzenie między Północą i Południem, problemy robotników, konflikt na linii robotnik - pracodawca. Brakuje mi jedynie więcej informacji, dotyczących powodów, dla których pan Hale rezygnuje z bycia proboszczem, chciałabym dowiedzieć się więcej o naturze jego wątpliwości religijnych, chciałabym także się dowiedzieć, na co chorowała pani Hale.

Margaret Hale - najbardziej irytująca bohaterka klasyków, jaką znam. Autorka nieustannie podkreśla jej wyjątkowość, piękne włosy, przejrzystą cerę, aksamitne oczy, miękki głos czy wspaniały charakter. Tymczasem Margaret jest niemożliwie dumna i przeczy samej sobie. Zapytana o opinię zazwyczaj mówi "Och naprawdę nie potrafię nic powiedzieć na temat X". W rozmowie z Henrym...

Niesamowite, że potrafiła mnie wciągnąć książka bardzo typowa dla swojej epoki. A jednak! Świetnie zarysowani bohaterowie, zwroty akcji, wielowątkowość, w tym wątki społeczne! Generalnie bardzo sprawnie poprowadzona fabuła!

Niesamowite, że potrafiła mnie wciągnąć książka bardzo typowa dla swojej epoki. A jednak! Świetnie zarysowani bohaterowie, zwroty akcji, wielowątkowość, w tym wątki społeczne! Generalnie bardzo sprawnie poprowadzona fabuła!

Idealna lektura dla fanów Jane Austen oraz sióstr Bronte

Idealna lektura dla fanów Jane Austen oraz sióstr Bronte

Wystarczyły dwa wieczory, abym na nowo zakochała się w XIX-wiecznej Anglii - w jej bogatym i dystyngowanym Południu oraz w surowej, robotniczej Północy.

U Elizabeth Gaskell spotkałam prawdziwych ludzi, mających swoje ideały, marzenia i tęsknoty. Spotkałam osoby, których motywacje odkrywałam dzięki długim rozmowom i dyskusjom, wewnętrznym monologom czy opiniom innych bohaterów.

I to najmocniej poruszyło mnie w książce "Północ i Południe" - nie umowność i powierzchowność zachowań, lecz solidne, wiarygodne uzasadnienie wyborów postaci i ukazanie bohaterów na szerokim tle ich środowisk. Dzięki temu książka wydana po raz pierwszy w 1854 roku jest głęboką analizą angielskiego społeczeństwa z połowy XIX wieku, gorzką, a jednak dającą nadzieję.

Ujęła mnie rzetelność, z jaką autorka przedstawia racje różnych stron. Wrażliwej Margaret, wrzuconej w brutalny świat Północy, trudno odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Szlachetny, lecz wymagający John czuje na swoich barkach odpowiedzialność za rodzinę i pracowników. Jest też Higgins, będący przedstawicielem robotników, żyjących w biedzie i chorobach. Mamy też wiele postaci pobocznych, których los nie jest nam obojętny.

Każdy u Gaskell ma szansę na wytłumaczenie swoich działań. Każdy ma słabości i każdy popełnia błędy. Odniosłam jednak wrażenie, że autorka stara się, aby czytelnik sprawiedliwie ocenił jej bohaterów. I nie ma w tym przesady.

A relacja między Johnem i Margaret jest tak pięknie rozpisana, że co jakiś czas wracam do fragmentów ich rozmów, aby przypomnieć sobie najostrzejsze dyskusje i najczulsze momenty.

Wystarczyły dwa wieczory, abym na nowo zakochała się w XIX-wiecznej Anglii - w jej bogatym i dystyngowanym Południu oraz w surowej, robotniczej Północy.

U Elizabeth Gaskell spotkałam prawdziwych ludzi, mających swoje ideały, marzenia i tęsknoty. Spotkałam osoby, których motywacje odkrywałam dzięki długim rozmowom i dyskusjom, wewnętrznym monologom czy opiniom innych...