Pierwszym spostrzeżeniem było dla mnie tylko jedno określenie: chaos. Towarzyszy on czytelnikowi przez całą powieść, co nie znaczy iż jest to wada. Odpowiednie podejście, z lekkim dystansem i od czasu do czasu uporządkowanie sobie w głowie planu wydarzeń, powinno pomóc jeśli ktoś czuje się przytłoczony natłokiem wydarzeń. Nie da się bowiem ukryć, iż akcja dzieje się wartko i nie ma tu czasu na nudę. Cenioną przeze mnie cechą jest także humor, na którego brak nie można się poskarżyć. Występuje on zarówno w komicznych sytuacjach, ale jego kwintesencją są postacie. Mój ulubiony? Zdecydowanie Śmierć. Jeśli można nazwać postacią przedmiot posiadający cechy ludzkie, to będzie to także Bagaż. Uwielbiam też marudzenie Rincewinda i naiwność Dwukwiata. To duet o którym długo się pamięta. Pomimo licznych wydarzeń i wielu wątków, nie zabrakło miejsca na opisy czy to postaci, czy krajobrazu. Dopełniają one całości utworu, będąc świetnym tłem dla głównej akcji.

Więcej na moim blogu: http://z-nosem-w-ksiazce.blogspot.com/2012/07/kolor-magii-terry-pratchett-opinia.html

Pierwszym spostrzeżeniem było dla mnie tylko jedno określenie: chaos. Towarzyszy on czytelnikowi przez całą powieść, co nie znaczy iż jest to wada. Odpowiednie podejście, z lekkim dystansem i od czasu do czasu uporządkowanie sobie w głowie planu wydarzeń, powinno pomóc jeśli ktoś czuje się przytłoczony natłokiem wydarzeń. Nie da się bowiem ukryć, iż akcja dzieje się wartko...