Zapraszam do lektury recenzji kolejnych tomów serii Nasz Cud – opowieści o nastolatku, który posiada wspomnienia ze swojego poprzedniego życia, w którym był… księżniczką. Historii, która zaskoczyła mnie swoją oryginalnością i ciekawym pomysłem na wykorzystanie motywu reinkarnacji.

Uczniowie liceum do którego uczęszcza Minami (dawniej księżniczka Veronica) czują się coraz bardziej zagubieni, a wspomnienia z obecnego i przeszłego życia mieszają się ze sobą. Nikt nie jest pewny tego co dzieje się obecnie, ani tym bardziej historii sprzed lat, gdy byli zupełnie innymi osobami. Nie wiadomo komu można zaufać, czy osoba podająca się za przyjaciela z czasów dawnego królestwa, jest nią faktycznie, czy też jest wrogiem podszywającym się pod nią. Ciągle rodzą się nowe pytania i zagadki, a odkrycie odpowiedzi na nie niekiedy wydaje się niemożliwe.

W tomach pięć-siedem czytelnikowi przyjdzie poznać kilka nowych wspomnień z poprzedniego życia Veronici, niestety zrodzą one tylko kolejne pytania, a nie przybliżą bohaterów do odkrycia prawdziwego biegu wydarzeń z poprzedniego życi, ani dlaczego w ogóle przypomnieli sobie o swoich poprzednich wcieleniach. W dodatku uczniowie zaczynają dzielić się na grupy, zamiast współpracować ze sobą. Do głosu dochodzą bardziej egoistyczne pobudki i każdy stara się ugrać jak najwięcej dla siebie w całym zamieszaniu.

Coraz większym problemem okazuje się również ukrywanie całego zamieszania z reinkarnacją przed osobami postronnymi. Nauczyciele, zaczynają zauważać dziwne wypadki i bohaterom coraz ciężej je ukrywać (takie jak bitwa magicznymi pociskami na dachu szkoły).

Autorka zamiast przybliżać czytelnika do wyjaśnienia, coraz bardziej gmatwa zawiłą i tak historię. Niektórych czytelników może to lekko zirytować, osobiście jednak uważam, że w tym kryje się największy urok serii. Czytelnik buduje sobie jakąś teorie zaczyna snuć domysł co, jak i dlaczego, w następnym tomie okazuje się, że postawiona teoria nie ma prawa bytu. A fakt, że coraz mocniej do głosu dochodzą dawne wcielenia bohaterów, tylko potęguje uczucie zagubienia i rodzi coraz więcej pytań.

Kreska nadal bywa problematyczna, jednak widać poprawę i coraz łatwiej przychodzi mi odróżnianie poszczególnych bohaterów i ich wcieleń. Na dodatkowy plus zaliczyć można również wyraźniejszy podział między teraźniejszymi wydarzeniami i wspomnieniami. Pozostaje mieć więc nadzieje, że tendencja się utrzyma i z każdym kolejnym tomem rysunki będą wyłącznie zyskiwać na staranności.

Nasz Cud to seria dość nietypowa, nie tylko ze względu na ciekawy pomysł na fabułę, ale także na fakt iż zamiast prowadzić czytelnika ku odpowiedziom, mimo już siódmego tomu, lektura dalej rodzi coraz więcej pytań. Osobiście nie mogę doczekać się kolejnych tomów i momentu, w którym odkryjemy skrzętnie ukrytą prawdę. Serię polecam wszystkim miłośnikom niebanalnych i zmuszających do myślenia historii.

https://koszzksiazkami.pl/nasz-cud-tomy-5-7-recenzja/

Zapraszam do lektury recenzji kolejnych tomów serii Nasz Cud – opowieści o nastolatku, który posiada wspomnienia ze swojego poprzedniego życia, w którym był… księżniczką. Historii, która zaskoczyła mnie swoją oryginalnością i ciekawym pomysłem na wykorzystanie motywu reinkarnacji.

Uczniowie liceum do którego uczęszcza Minami (dawniej księżniczka Veronica) czują się coraz...

„Nasz Cud” to manga, która z każdym kolejnym tomem, coraz bardziej uzależnia mnie od siebie. Wciągnęłam się w jej świat i teraz z niecierpliwością, czekam na kolejne części. Ten trend pojawił się u mnie dosyć niedawno, bo gdzieś dopiero przy tomiku numer pięć, to chyba był właśnie taki moment kulminacyjny, który w pełni pozwolił mi się cieszyć lekturą. A dziś mam dla was opinię na temat siódmej odsłony tej historii. Jak myślicie, czy moje nastawienie uległo zmianie, a może wciąż jest takie same?

Szkolna tablica stała się miejscem wymiany zdań między księżniczką Veronicom a księciem Eugene. Żadne z nich nie chce ujawnić swojej prawdziwej tożsamości, choć książę zarzeka się, że swoimi działaniami nie chciał nikogo skrzywdzić… Czy to, co napisał, jest prawdą? Co tak naprawdę planuje?
Podział uczniów w szkole wciąż trwa. Tworzą się nowe obozy, które tym razem wspierają księcia. Pozostaje tylko jedno pytanie, czy wszystkie osoby dołączające do tego obozu, mają na celu go wspierać, a może przyświecają im jakieś ukryte intencje?
Co w zaistniałych okolicznościach zrobi Minami?
Czy wszystkie obrazy z przeszłości powrócą?
Co tak naprawdę wydarzyło się na zamku księżniczki Veronici?


Swojej opinii wciąż nie zmieniłam i nie zanosi się na to, żebym mogła zmienić zdanie. Wciąż jest intrygująco, akcja nabiera tempa, pojawia się multum pytań, a odpowiedzi zaczyna brakować. Nie zanosi się także na to, aby manga miała się szybko zakończyć, co już mnie niezmiernie cieszy, ani na to, że mogłabym się przy niej nudzić (o zgrozo, tego chyba nikt by nie chciał). Oczywiście jestem także ciekawa, jak to wszystko dalej się potoczy, co wymyśli Minami, kto jest zdrajcą, a kto sojusznikiem – ach tak wiele jeszcze przede mną… coś pięknego! Czuję się jak małe dziecko, które właśnie dostało upragnionego cukierka.


„Powiedziałem to już paru osobom z rana, ale powiem jeszcze raz, mam dla was propozycję. Zapewne już zauważyliście, że jest związek między magią, a powrotem naszych wspomnień. Myślę, że powinniśmy zacząć specjalnie jej używać, aby jak najwięcej do nas wróciło.”


Granice między osobami z Zerestri, a Moswick zaczynają się zacierać. To jest ten moment, że każdy może znaleźć się po drugiej stronie barykady, w dowolnym momencie zdradzić dotychczasową grupę sojuszników. To samo się tyczy Kościoła, nawet teraz uważano go za zwykłych obserwatorów, którzy biernie przyglądają się coraz to nowszym wydarzeniom, ale wygląda na to, że nie zaczynają odbiegać od tego wizerunku i po cichu opowiadają się, po którejś ze stron. Pozostaje tylko pytanie, jak duży udział mieli w tym, co się zdarzyło w zeszłym wścieleniu… chyba mają więcej do ukrycia, niż by się początkowo wydawało.

Uwielbiam momenty, w których pojawiają się retrospekcje, a w tej części jest ich naprawdę wiele. Urywki, które pozwalają na zrozumienie przeszłości, ale także uświadamiają, jak wiele jeszcze tych wspomnień brakuje. To tylko część zamierzchłych czasów, a z każdym dniem ktoś odkrywa nową kartę i uzupełnia brakujące fragmenty. Nawet Minami zdążył sobie uświadomić, że wcale tak dobrze nie pamięta tamtych wydarzeń, jak mu się do tej pory wydawało. Wciąż wiele brakuje, a większość tych urywków wydaje się nie mieć większego znaczenia, w szczególności, kiedy są wyrwane z kontekstu. Pojawiają się nagle i bez ostrzeżenia, a co gorsza mogą być bezużyteczne.

Tym razem zakończenie może nie wbija fotel, ale zapala ostrzegawczą lampkę w głowie. Słowa wypowiedziane przez Zeze dały mi dużo do myślenia i dość dobitnie wskazują na pewne „okoliczności” (tak to nazwę, żeby nie zacząć tutaj spoilerować, a uwierzcie mi, nie wiele brakowało, żebym się zapomniała). Nigdy bym się nie spodziewała, że z tak niepozornej mangi, powstanie coś takiego, od czego ciężko się oderwać i gdyby nie to, że trzeba czekać na ukazanie się kolejnych części, pewnie przeczytałabym ten tytuł jednym tchem, ale niestety nie mogę.

Z każdym kolejnym tomikiem widać różnice, jaka jest między tym pierwszym a obecnym. I nie chodzi tylko o kreskę, która wydaje się być staranniejsza, ale także o samo prowadzenie fabuły. Już nie jest tak chaotycznie, jak było na początku. Manga dojrzewa, a jej aura się zmienia i to na korzyść tego tytułu. Oby ta tendencja się tylko nie zmieniła…




Moja ocena: 8/10

„Nasz Cud” to manga, która z każdym kolejnym tomem, coraz bardziej uzależnia mnie od siebie. Wciągnęłam się w jej świat i teraz z niecierpliwością, czekam na kolejne części. Ten trend pojawił się u mnie dosyć niedawno, bo gdzieś dopiero przy tomiku numer pięć, to chyba był właśnie taki moment kulminacyjny, który w pełni pozwolił mi się cieszyć lekturą. A dziś mam dla was...