Książka pani Ledig z założenia ma wzruszać, zmieniać światopogląd, wywoływać refleksje. Książka pani Ledig wzrusza, zmienia światopogląd i wywołuje refleksje.

Bo kto z nas nie wzrusza się krzywdą dziecka? Kto z nas kiedykolwiek pomyślał o kasjerce w supermarkecie, że musi jej być ciężko i przydałaby się jej odrobina otuchy? Kto z nas nie spojrzał kiedyś na swoje życie i nie powiedział: Chcę coś zmienić. Teraz?

Główna bohaterka "Dwóch sekund przed cudem" jest kasjerką. Dokładnie opisuje nam swoją pracę i warunki, w których przyszło jej zarabiać na trzyletniego synka. Ta dwudziestoletnia kobieta wyciska z siebie siódme poty, by mieć za co kupić Lulu pieluszki i makaron na obiad, bo na mięso jej nie stać. Każdego dnia martwi się o to, czy dojedzie do pracy, bo już dawno powinna oddać do naprawy samochód. Samochód czy czynsz? Mięso czy ubrania? Telefon czy fotelik dla dziecka?

Wszystko zmienia się, gdy Julie spotyka Paula. Bogaty starszy pan chce wyjechać z synem do Bretanii. Oboje przeżyli ostatnio koszmary życiowe. Zabierają ze sobą kasjerkę i Lulu. Wakacje zapowiadają się świetnie i takie właśnie są. Bohaterowie rozwiązują swoje problemy, stają twarzą w twarz z potworami przeszłości. Jest wspaniale. I właśnie wtedy wydarza się tragedia.

Ledig bazuje na tematach, które muszą wzruszyć każdego, więc można to uznać za typowe i mało odkrywcze. Robi to jednak w sposób wysublimowany, delikatny. Rozdziały pisane z perspektywy Julie są płynne... Jakoś... Chce się je czytać. Magiczne!

Ciężko to jednak uznać za coś niezwykłego, wartego wszelakich nagród, bo bazuje na czymś, co musi przynieść zamierzony skutek i w sumie nie jest dziełem porywającym, ekscytującym, ale jednak dobrym, bardzo dobrym. Opowieść o cudzie, który się nie wydarzył... Ale czy na pewno?

Książka pani Ledig z założenia ma wzruszać, zmieniać światopogląd, wywoływać refleksje. Książka pani Ledig wzrusza, zmienia światopogląd i wywołuje refleksje.

Bo kto z nas nie wzrusza się krzywdą dziecka? Kto z nas kiedykolwiek pomyślał o kasjerce w supermarkecie, że musi jej być ciężko i przydałaby się jej odrobina otuchy? Kto z nas nie spojrzał kiedyś na swoje życie i...