To co mogę powiedzieć o tej książce, to na pewno to, że jest niesamowicie dobra. Jest melancholijna, dość poważna, rozczulająca i chwytająca za serce.
Od początku bardzo związałam się z Julie, która jest uroczą osobą, która niestety ma takie życie jakie ma. Rodzice odwrócili się od niej, kiedy wyznała im, że jest w ciąży, a ojciec Ludovika zniknął bez śladu. Podziwiam ją za jej siłę, którą wkładała w to co robi, byleby jej dziecko miało jak najlepiej.
Paul, który przyszedł jej niejako z pomocą. Jeśli mam być szczera to tak naprawdę wszyscy bohaterowie byli naprawdę sympatyczni i z łatwością ich polubiłam- co już samo w sobie jest mega dziwne (jak na mnie).
Jerome, który jest synem Paula, a kilka miesięcy wcześniej jego żona popełniła samobójstwo. Jest to z pewnością postać, o której nie wolno zapominać. Za tym całym smutkiem kryje się niezwykle wartościowy młody człowiek, który sam w wielkim smutku pociesza innych.

Agnes Ledig napisała cudowne dzieło, które na długo zapadnie mi w pamięci. Jest to naprawdę wartościowa książka, która ma cudowne przesłanie: aby nigdy się nie poddawać. To znaczy, ja to napisałam tak swoimi słowami, ale ogólnie chodzi o to, żeby nie załamywać się, jeśli coś nam się nie powiedzie w drodze do celu, bo być może za dosłownie dwie sekundy, nasz cel i marzenie się ziści.

Bardzo przyjemnie czytało mi się tą książkę. Niezaprzeczalnie ma w sobie "to coś" co pochłania czytelnika do tego stopnia, że nie jest w stanie się oderwać od lektury. Pani Ledig ma zdecydowanie talent do tworzenia pięknych historii i nie mogę się doczekać lektury jej pozostałych książek.


Więcej na: https://inthefuturelondon.blogspot.com/2017/04/przedpremierowo-dwie-sekundy-przed.html

To co mogę powiedzieć o tej książce, to na pewno to, że jest niesamowicie dobra. Jest melancholijna, dość poważna, rozczulająca i chwytająca za serce.
Od początku bardzo związałam się z Julie, która jest uroczą osobą, która niestety ma takie życie jakie ma. Rodzice odwrócili się od niej, kiedy wyznała im, że jest w ciąży, a ojciec Ludovika zniknął bez śladu. Podziwiam ją...