Każdy panicznie się czegoś bał, ale przynajmniej pająki, które mieszkały w żyłach tej nowej dziewczyny, były urojone. Grace już dawno temu przekonała się, że źródłem największych koszmarów tego świata są inni ludzie.

Bostoński przytułek dla chorych psychicznie to miejsce, gdzie pod koniec XIX wieku „leczy się” brutalnością i przemocą. Nie zasługuje na miano szpitala, to raczej przechowalnia dla osób niewygodnych, odrzuconych przez społeczeństwo - nie tylko „zwyczajnych” szaleńców, ale też niechcianych żon, syfilityków czy ciężarnych córek z dobrych rodzin, jak główna bohaterka, Grace Mae. W tym szpitalu psychiatrycznym rodem z horrorów dziewczyna i tak czuje się lepiej niż w rodzinnym domu i zrobi wszystko, aby nie wrócić na łono rodziny. Szansę na odmianę losu przynosi zajmujący się psychologią kryminalną doktor Thornhollow, a sceny krwawych morderstw okazują się mniej mroczne, niż codzienność w szpitalu dla obłąkanych.

Powieść „Dyskretne szaleństwo” od razu skojarzyła mi się przede wszystkim z parą głównych bohaterów z serialu „Elementary”: współczesnym Sherlockiem Holmesem i Joan (sic!) Watson. W książce, podobnie jak w serialu, pasjonat kryminologii przyucza swoją asystentkę do tworzenia portretu sprawcy i wyciągania wniosków na podstawie obserwacji miejsca zbrodni. Lekarz i pacjentka doskonale się uzupełniają w czasie śledztwa, a Grace ta praca pomaga się oderwać od koszmarów przeszłości. Co prawda możliwości dziewiętnastowiecznych śledczych nie dorównują tym stworzonym wraz z rozwojem technologii, stąd też wnioski wydają się niekiedy uproszczone, jednak z drugiej strony książka zyskuje dzięki temu specyficzny charakter dawnych powieści detektywistycznych. Styl również jest lekko archaizowany, na początku wszystkie te „możesz pan”, „wszakże” i „akuratny” lekko drażnią, ale z czasem przestaje się na nie zwracać uwagę.

Sam wątek kryminalny pewnie nie wyróżniłby tej książki na tyle innych powieści o podobnej tematyce, ale połączenie go z motywem szaleństwa, realiami tamtych czasów i tematem wykorzystywania seksualnego, dało oryginalny i interesujący efekt. Mindy McGinnis, pracująca na co dzień w bibliotece w Ohio, odrobiła pracę domową i tworząc swoją powieść opierała się na opisach funkcjonowania placówek psychiatrycznych w XIX w., co dodaje opowiedzianej przez nią historii wiarygodności i tym bardziej porusza czytelnika.

Agnieszka Kruk