Przede wszystkim książka ta nie jest swoistym kryminałem, chociaż wątków tej specyfikacji w niej nie brakuje. Autor z sarkazmem i zawodową autoironią konstruuje przejaskrawiony, groteskowy świat, by nas zmylić. Wybić z folderów, które tworzymy porządkując osobistą przestrzeń i zasugerować nam inny porządek. Nazwę go porządkiem wyobraźni, okraszonej w równym magicznym stopniu humorem, jak i horrorem. Pisarz ów nie czyni tego na poważnie, to raczej taka literatura z przymrużeniem oka. Fragmentami quasi wiarygodna, w innej zaś części przewrotnie groteskowa. Celem tej literatury poza owym przeprojektowaniem swojego pola widzenia jest nade wszystko zabawa. Wartka akcja, zaskakujące zwroty akcji, czy też funkcjonowania głównych bohaterów prowadzące do tragicznego finału to nie wszystko. Mnie podobał się język, jego ewoluowanie na kartach powieści. No i wspomniana zawodowa autozłośliwość będąca w dużej mierze faktycznym sprawozdaniem z pewnych kuriozów pracy policjanta.

Przede wszystkim książka ta nie jest swoistym kryminałem, chociaż wątków tej specyfikacji w niej nie brakuje. Autor z sarkazmem i zawodową autoironią konstruuje przejaskrawiony, groteskowy świat, by nas zmylić. Wybić z folderów, które tworzymy porządkując osobistą przestrzeń i zasugerować nam inny porządek. Nazwę go porządkiem wyobraźni, okraszonej w równym magicznym...