Jako przyszła mama i absolwentka pedagogicznego kierunku studiów z zainteresowaniem śledzę literaturę związaną z wychowaniem, nauczaniem, psychologią dziecka. Miałam w rękach już kilka poradników, odpychających swoim dyktatorskim tonem, męczących drobiazgowym rozwodzeniem się nad każdą drobnostką czy wręcz drażniących nieuaktualnionymi informacjami czy podejściem mitycznym, jak to nazywam - powoływaniem się nie na wyniki badań i obserwacji, tylko utrwalone "nie, bo tak robi się od lat" i "nie, bo lepiej nie ryzykować". Dlatego też publikacje uznane za bestselery czy zwieńczone instruktażowym tytułem przyjmuję z dystansem.

Książka Korczaka to bardzo pozytywne zaskoczenie. Po pierwsze, autor nie daje jedynie słusznych rad i wskazówek, nie zaleca z wagą aptekarską ile, jak często, o jakiej porze podać, zabrać, kołysać, karmić, chwalić itd. Przeciwnie do wielu innych, nie rości on sobie prawa do nieomylności - ale to nie wszystko. Sposób w jaki zwraca się do czytelników wskazuje na jego głęboki szacunek tak dla rodzica, jak i dla dziecka. Przez jego słowa przebija się jasno światopogląd pisarza: człowiek jest z natury dobry, nie zły. Uświadomiłam sobie czytając tę lekturę, że właśnie przez wzgląd na to podejście autorów, przebijające się zawsze przez ich twórczość, tak bardzo sobie cenię Kępińskiego, Frankla, Korczaka właśnie. Ich książki nie są obliczone na zysk, sławę czy umoralnianie narodów. Przeciwnie! Czytając ich słowa ma się wrażenie, że właśnie do mnie piszą, żeby mi, w mojej indywidualnej historii życia pomóc, mnie dać wskazówkę, mnie podnieść na duchu. A jednocześnie - cóż za uniwersalizm, jakaż mądrość życiowa stosowna nie dla wybranej tylko grupy społecznej, wiekowej czy zawodowej, ale dla ludzkości (tak, pozwolę sobie na to wielkie słowo!).

Po lekturze "Jak kochać dziecko" przepełnia mnie spokój, radość i zaduma. Tak się cieszę, że dane mi było natknąć się właśnie na tę książkę. Należy ona bowiem - jak słusznie głosi podpis na egzemplarzu, który trzymam w ręce - do "książek, które pomagają żyć". I w tym wypadku nie jest to puste hasło marketingowe.

Polecam rodzicom przyszłym i obecnym, nauczycielom, pedagogom, psychologom, lekarzom. A właściwie każdemu - nie ma przecież człowieka, który nie spotyka nigdy dzieci.

Jako przyszła mama i absolwentka pedagogicznego kierunku studiów z zainteresowaniem śledzę literaturę związaną z wychowaniem, nauczaniem, psychologią dziecka. Miałam w rękach już kilka poradników, odpychających swoim dyktatorskim tonem, męczących drobiazgowym rozwodzeniem się nad każdą drobnostką czy wręcz drażniących nieuaktualnionymi informacjami czy podejściem mitycznym,...