Przez klimat, a także trochę przez swój główny wątek „Dom w Eldafjord” kojarzył mi się z innym tomem Sago o Ludziach Lodu, czyli ze „Skrzydłami kruka”, choć trzeba przyznać że ten drugi był według mnie bardziej mroczny. Niemniej jednak historia tytułowego domu jest ciekawa, a klimat osady wtulonej we fiord, odseparowanej od cywilizacji – bardzo wyczuwalny i niepokojący.

Na bohaterów też nie ma co narzekać – Eskila, syna Vingi i Heikego, bardzo polubiłam. Nie będzie moim ulubionym bohaterem, ale czytało mi się o nim i o jego przygodach lepiej niż na przykład o Tuli z „Anioła o czarnych skrzydłach”. Jednak najlepszą postacią w tym tomie była Solveig. Jej upór, oddanie i przede wszystkim ogromna miłość do chorego synka była czymś, co prawdziwie ujęło mnie za serce.

Sandemo znowu zrobiła to, co przy okazji dwóch poprzednich tomów – zapowiedziała kolejny w taki sposób, że nie mogę teraz zrobić sobie przerwy.

Przez klimat, a także trochę przez swój główny wątek „Dom w Eldafjord” kojarzył mi się z innym tomem Sago o Ludziach Lodu, czyli ze „Skrzydłami kruka”, choć trzeba przyznać że ten drugi był według mnie bardziej mroczny. Niemniej jednak historia tytułowego domu jest ciekawa, a klimat osady wtulonej we fiord, odseparowanej od cywilizacji – bardzo wyczuwalny i niepokojący....

Tytułowy "Dom w Eldafjord" przyciąga nas tak samo jak i Eskila - syna Vingi i Heike'go, którego żądza przygód i pragnienie pomocy rodzicom w utrzymaniu Grastensholm wciąga w wir przygody.
Gdy tajemniczy wędrowiec wspomina o ukrytym skarbie Eskil postanawia wyruszyć do tajemniczego Eldafjord, by pokazać, że dorówna rodzicom, oraz pokaże, że też jest doktniętym.

Niestety siła, która strzeże tajemniczego skarbu jest za silna na młodego Eskila, który wzywa swojego ojca - Heikego.
Heike wspólnie z trójka przodków - Didą, Marem i Wędrowcem z Mroku - pokonuje stwora - dawnego właściciela Jolina, który okazuje się, że ukrywał w skarbie dawne rzeczy Ludzi Lodu, w tym tajemniczy flet.

Niestety flet ten bardzo przyciągał Tengela Złego, który próbuje obudzić w Heike'm złe dziedzictwo. Na szczęście Vinga z Eskilem przywiązują go do drzewa, przy pomocy Solveig i Shiry niszczą tajemniczy flet.

Heike odzyskuje spokój, a Solveig zyskuje za to nagrodę - Shira uzdrawia synka Solveig - Jolina.


Kolejny raz miłość wygrywa - Eskil mimo różnicy wieku 11 lat decyduje się na związek z Solveig.


Dużo magii, dużo tajemnic Ludzi Lodu, bardzo klimatyczna część.

Tytułowy "Dom w Eldafjord" przyciąga nas tak samo jak i Eskila - syna Vingi i Heike'go, którego żądza przygód i pragnienie pomocy rodzicom w utrzymaniu Grastensholm wciąga w wir przygody.
Gdy tajemniczy wędrowiec wspomina o ukrytym skarbie Eskil postanawia wyruszyć do tajemniczego Eldafjord, by pokazać, że dorówna rodzicom, oraz pokaże, że też jest doktniętym.

Niestety...

Świetna seria, napisana pięknym językiem. Niepowtarzalna fabuła i bohaterowie. Szybko się czyta. Opinia przy pierwszym tomie. Polecam serdecznie.

Świetna seria, napisana pięknym językiem. Niepowtarzalna fabuła i bohaterowie. Szybko się czyta. Opinia przy pierwszym tomie. Polecam serdecznie.

Eskil, syn Heikego i Vingi, to postać, której nie sposób nie polubić. Młodzieniaszek z szaloną głową, nieco postrzelony, porywający się z motyką na słońce, ale jednocześnie pełen uroku i w gruncie rzeczy niezły człowiek.
W dzieciństwie usłyszał przy ognisku opowieść parobka o domu położonym w Eldafiord, gdzie, jak mówi legenda, leży ukryty przed wiekami skarb niejakiego pana Jolina. Była to dość szemrana postać, jego duch nawet po śmierci pilnuje swoich niezliczonych bogactw, przyprawiając poszukiwaczy o śmierć, a wielu z nich po prostu zaginęło i losy ich są niewyjaśnione.
Eskil nigdy o tej opowieści nie zapomniał, co więcej, zapałał chęcią odnalezienia Jolinowego ,,sezamu", zgarnięcia skarbu i oddania go ojcu, borykającemu się z utrzymaniem dworów.
Postanawia wyprawić się do Eldafiord, ale nie jest w stanie wyobrazić sobie, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Zło tkwiące w domu położonym na wznoszącej się nad fiordem olbrzymiej górze, jest zbyt silne, by mógł zwalczyć je niedoświadczony chłopak.
W sukurs przyjdzie mu ojciec, Heike, jeden z czarowników Ludzi Lodu, weteran w zwalczaniu sił nieczystych. A także opiekuńcze duchy trojga dawno zmarłych ,,dotkniętych" z rodziny- tajemnicza Dida, Mar- potężny zaklinacz z syberyjskiej gałęzi rodu, oraz mityczny Wędrowiec w Mroku.
Ku swojemu zdziwieniu, rodzina Ludzi Lodu zetknie się tam ze śladami swojej własnej historii, tej najwcześniejszej, sięgającej dwunastego wieku, czyli czasów, w których żył okrutny przodek, sprawca nieszczęścia rodu- Tengel Zły.
Jest jeszcze wątek Solveig, wdowy po ostatnim właścicielu przeklętego domu, mającej pod opieką ciężko chorego synka. Jej także pragną pomóc Ludzie Lodu.
Tom jest bardzo ciekawy. Autorka wyzwala w czytelniku wachlarz przeróżnych uczuć- smutku nad ludzkim nieszczęściem i niezawinionym cierpieniem, wściekłości na bestialstwo i znieczulicę jednego z bohaterów, jest i nastrój grozy związany z przerażającymi wydarzeniami w nawiedzonym domu. Miłośnikom wątków romansowych zdradzę, że i takie się znajdą.
Jest poza tym zagadka dotycząca miejsca ukrycia skarbów, powodów zaginięcia licznych poszukiwaczy, którzy starali się je odnaleźć od kilku wieków

Eskil, syn Heikego i Vingi, to postać, której nie sposób nie polubić. Młodzieniaszek z szaloną głową, nieco postrzelony, porywający się z motyką na słońce, ale jednocześnie pełen uroku i w gruncie rzeczy niezły człowiek.
W dzieciństwie usłyszał przy ognisku opowieść parobka o domu położonym w Eldafiord, gdzie, jak mówi legenda, leży ukryty przed wiekami skarb niejakiego...

Mroczny i tajemniczy dom, poszukiwanie skarbów i ciekawy główny bohater. Brzmi jak przepis na sukces, ale mnie niestety tym razem jakoś ta cała historia nie porwała : (

Mroczny i tajemniczy dom, poszukiwanie skarbów i ciekawy główny bohater. Brzmi jak przepis na sukces, ale mnie niestety tym razem jakoś ta cała historia nie porwała : (

"Dom w Eldafjord" przywołuje jeden z chyba chętniej wybieranych przez autorkę motywów, czyli tajemniczy dom i nadprzyrodzone siły, upiory czy duchy. Przygoda Eskila, podążającego za tajemniczą historią o skarbie ukrytym w nieznanej wiosce to fascynująca uczta odkrywcza.

Kolejne etapy poszukiwań Eskila, a z drugiej strony małomiasteczkowe wątki pełne intrygującej aury niewiadomego - to wszystko składa się na pełną napięcia fabułę, niezmiernie wciągającą i pasjonującą.

Autorka uwielbia wielowątkowość, więc i motyw miłosny toczy sie w tle w różnych wymiarach. CIekawe jest zderzenie pożądania z dojrzałym uczuciem, porównanie tych emocji i dorastanie bohatera do właściwych decyzji.

A jeśli czytelnikowi mało wrażeń, to serce rozrywa wątek ciężko chorego dziecka, co jest jedną ze ścieżek do wplecenia ponownie Heike i jego niezawodności w każdym zadaniu ;)

Polecam!

"Dom w Eldafjord" przywołuje jeden z chyba chętniej wybieranych przez autorkę motywów, czyli tajemniczy dom i nadprzyrodzone siły, upiory czy duchy. Przygoda Eskila, podążającego za tajemniczą historią o skarbie ukrytym w nieznanej wiosce to fascynująca uczta odkrywcza.

Kolejne etapy poszukiwań Eskila, a z drugiej strony małomiasteczkowe wątki pełne intrygującej aury...

Koniec przerwy ;) za sprawą audiobooków wracam do poznawania losów kolejnych pokoleń.
Jak historia zasłyszana w dzieciństwie może wpłynąć na całe życie człowieka.
Jak relacje międzyludzkie wpływają, kształtują i zmieniają człowieka.
Polecam

Koniec przerwy ;) za sprawą audiobooków wracam do poznawania losów kolejnych pokoleń.
Jak historia zasłyszana w dzieciństwie może wpłynąć na całe życie człowieka.
Jak relacje międzyludzkie wpływają, kształtują i zmieniają człowieka.
Polecam

Dziwna to była część. Niby dużo się działo, była magia, motywy złego dziedzictwa Ludzi Lodu, ale wszystko było to przedstawione w tak wstrzemięźliwy sposób, że mi się nie podobało. Przynajmniej tym razem wątek romantyczny okazał się łatwiejszy do strawienia niż w kilku ostatnich tomach.

Dziwna to była część. Niby dużo się działo, była magia, motywy złego dziedzictwa Ludzi Lodu, ale wszystko było to przedstawione w tak wstrzemięźliwy sposób, że mi się nie podobało. Przynajmniej tym razem wątek romantyczny okazał się łatwiejszy do strawienia niż w kilku ostatnich tomach.

7

7

Czytam Sage od początku wakacji. Tak sobie myślę, że gdyby tak robić przerwy między tomami, to ogarnięcie postaci, kto jest kim i skąd, graniczyło by z cudem :) ja jestem w ciągu a już jest to ekwilybrystyka.

Czytam Sage od początku wakacji. Tak sobie myślę, że gdyby tak robić przerwy między tomami, to ogarnięcie postaci, kto jest kim i skąd, graniczyło by z cudem :) ja jestem w ciągu a już jest to ekwilybrystyka.