Maria Judejko – „Dopóty życia dopóki nadziei”

Książkę przeczytałem tylko ze względu na spotkanie autorskie. Wspomnienia Sybiraków są mi w zasadzie obojętne literacko. Czy jednak warto było zmęczyć te 750 stron?
Po pierwsze poza schematem: idylla rodzinnej wsi, gehenna tułaczki – uwagę zwracają niektóre szczegóły. Nieraz, bardzo ciekawe, jak choćby ten, że w czasie zaledwie 15 minut na spakowanie się, dwudziestoletniej Poli przychodzi do głowy pomysł, żeby się wymknąć z nożem i zaszlachtować warchlaka, na mięso na podróż… Mocne.
Sam pobyt w Obwodzie Archangielskim opisany jest o wiele bardziej prawdziwie, czuć mróz i wszy, niż zrobił to reżyser „Syberiady polskiej”. Tajga zabrała rok, albo półtorej, powrót do kraju trwał w sumie lat sześć. Sporo ciekawostek, jak choćby przychylność i życzliwość dla przesiedleńców ówczesnych mieszkańców Iranu - obecnie rzecz nie do pomyślenia.
Podróż powrotna przez rosyjski mróz, wysuszające wiatry na stepach Uzbekistanu, gorące nadmorskie Iran i Indie, afrykańskie upały Zimbabwe oraz Włochy. W sumie 4,5 roku tułaczki.
Rodzeństwo Poli: Staszek, Tadeusz, Zygmunt, Czesia, Wisia, Janina. Ta ostatnia umiera w Uzbekistanie. Miejscowość rodzinna to Antosia, i była to polska kolonia w województwie tarnopolskim (obecna Ukraina). Ojciec – uzdolniony plastycznie, nie zawsze świadom tego co się wokół niego dzieje – zmarł w drodze powrotnej do kraju. Matka – krawcowa, dzięki tej umiejętności, pomagała łatać domowy budżet. Pola posiadaczka wszystkich cech w jednym; męskiej odwagi, odpowiedzialności, siły, zaradności, kobiecej wrażliwości na drugiego człowieka, sztuki krawiectwa, pracowitości, jest odpowiedzialna za owo świadectwo ludzkich losów.

Maria Judejko nie tylko spisała opowieści, potrafiła stworzyć z nich powieść nie nużącą, wyjaśniała pewne rzeczy, dysponowała wiedzą niedostępną młodej dziewczynie Poli Migas. Książki nie umiem ocenić, potrafię docenić to, co mamy teraz.

Maria Judejko – „Dopóty życia dopóki nadziei”

Książkę przeczytałem tylko ze względu na spotkanie autorskie. Wspomnienia Sybiraków są mi w zasadzie obojętne literacko. Czy jednak warto było zmęczyć te 750 stron?
Po pierwsze poza schematem: idylla rodzinnej wsi, gehenna tułaczki – uwagę zwracają niektóre szczegóły. Nieraz, bardzo ciekawe, jak choćby ten, że w czasie...