Nieduże amerykańskie miasteczko w Nebrasce. Trzy miesiące temu schwytano tam i skazano seryjnego mordercę dzieci. Powrót do normalności wśród lokalnej społeczności nie trwa jednak długo. Zostają znalezione kolejne zwłoki chłopca, a modus operandi sprawcy jest praktycznie identyczny jak skazanego. Z pomocą miejscowemu szeryfowi przyjeżdża agentka O’Dell, specjalistka od tworzenia portretów psychologicznych morderców i osoba z bagażem własnych problemów osobistych. Na miejscu spotyka nieprzygotowanego na taką tragedię młodego szeryfa, któremu bardziej w głowie kwestie towarzyskie niż prowadzenie dochodzenia kryminalnego.

Jasność:

Dzięki tej książce, spowiedź w konfesjonale nabiera nowego, niekoniecznie pożądanego dla księży, spojrzenia… To właśnie jedna z tych rzeczy, która zostaje z nami po lekturze.
Jeszcze nigdy 500 str. – ta mała cegiełka, którą trzymałem – nie było dla mnie tak dalekie od poczucia przytłoczenia już na sam widok grubości, a co dopiero snucia w głowie obliczeń z gatunku „do następnego piątku mogę…nie zdążyć”
Wielki za to plus dla autorki a „tajemnica lekkości” tkwi w budowie książki, kluczem są rozdziały. I znowu pytanie: kiedy ostatnio czytana przez was książka miała ponad 100 rozdziałów?! Nieczęsto, prawda? Tutaj nie dość, że są 103 rozdziały, to każdy dosłownie po kilka stron. Pokonywanie kolejnych kartek przychodzi naprawdę łatwo, a działa to na zasadzie „Przeczytałem już 5 rozdziałów?! No to jeszcze 1. Zostało mi trochę czasu, no to następne 2, po co odkładać na później” i tak oto w 2 dni spokojnie, na luzie, można dobrnąć do zakończenia.
Ciekawe dlaczego akurat w tym miejscu wspominam, że autorka Alex Kava ma wykształcenie w zakresie marketingu oraz pracowała wcześniej w swojej branży….

Książka jest wielowątkowa. Małe miasteczko żyje przecież własnym światem, wcale nie mniej ciekawym od wielkich aglomeracji. Posiada także specyficzną mentalność. Poza tym bohaterowie, w tym także ci drugoplanowi, mają swoje wzloty i upadki. Na pochwałę zasługuje uwikłanie postaci w sieć powiązań osobistych i zawodowych, która w wyraźny sposób wpływa na prowadzone dochodzenie. Prócz historii miłosnej, pozostałe wątki wypadają ciekawie i każdy ma swoje miejsce w książce.
Dobre tempo akcji sprawi, że czytanie nie wywoła senności
Alex Kava pisze tak, że daje nam szansę stać się jedną z postaci książki, naocznym świadkiem opisywanych wydarzeń. Sceny z łatwością pozwalają naszej wyobraźni stworzyć na ich podstawie realne, namacalne obrazy.
Świetnie się sprawdzi w kategorii „rozrywka na wieczór/na wakacje/gdy za oknem słota”.

Ciemność:

Osoba, która ma problemy małżeńskie po paru otarciach ramienia z innym ramieniem oraz po paru kontaktach nogi z inna noga, zaczyna odbierać wymowne sygnały od swojego podnieconego ciała właśnie z powodu nowo poznanej nogi, tudzież ramienia….
Rozpalony kominek, szlafrok a pod nim gole ciało, przygaszone światło, leżą obok siebie….znowu dotykając się, tym razem chyba ramiona, o ile dobrze pamiętam : |
Czy pisarka-kobieta nie może się nigdy powstrzymać od wciskania romansu między swoich wyidealizowanych bohaterów? Ja wiem, niemal każdy idealizuje (choćby nieświadomie) ale na szczęście niektórzy robią to w inny sposób. Taki, który nie przywodzi na myśl traumy związanej z „Krainą chichów”…
Wątki poboczne, przeplatane są scenami intymnymi. Nasuwa się argument, że to przecież miała być książka o brutalnych morderstwach i pościgu za sprawcą, typowy thriller a nie podrzędne romansidło w pakiecie z miłosnymi uniesieniami.
Niezamknięta kostnica…czy to rzeczywiście mogło się wydarzyć?
Pomóżcie mi szukać, bo mam problem. Gdzie ten portret psychologiczny, który miała stworzyć agentka O’Dell?

Szarość:

Bohaterowie na granicy „chodzących stereotypów”, choć w zestawieniu z małomiasteczkowością, jakoś to ze sobą dobrze współgra, a niektóre postacie jakbyśmy znali już wcześniej, choćby z własnych rodzin czy sąsiedztwa.
Na szczęście autorka nie pozostawiła do końca postaci szeryfa jako płytkiej i jednowymiarowej, lecz pozwoliła swojemu bohaterowi na podjęcie próby zmiany swojego położenia, uporania się z przeszłością oraz posiadania większego wpływu na własne życie.
Warto też wspomnieć o kwestii mordercy i strategii, jaką obrała tutaj autorka. Otóż szybko podsuwa nam wskazówki i mimo, iż między wierszami daje się odgadnąć, kto jest mordercą to jednak do końca nie jesteśmy pewni swoich osądów. Kava gmatwa śledztwo, mydli nam oczy, wskazuje nowych podejrzanych w taki sposób, żeby niemal do ostatniej kartki nie można być pewnym, kto za to odpowiada. Autorka podkłada nam skórki od bananów i zasiewa w nas ziarno zwątpienia. Muszę przyznać, że sam miałem wątpliwości co do skutecznego wytypowania mordercy.
Choć z drugiej strony część z was może być rozczarowana tym, że autorka już na początku tak wiele zdradza, a wy przecież już „znacie” mordercę i pozbawiono was tej cennej dozy ekscytacji w poszukiwaniu winnego.

Mimo, iż wiemy, że to tylko „pop” wśród książek, typowy dostarczyciel rozrywki (i uniesień) bez żadnych życiowych nauk – po lekturze „Dotyku zła” pozostaje dobre wrażenie, a cała zasługa należy się autorce.

Nieduże amerykańskie miasteczko w Nebrasce. Trzy miesiące temu schwytano tam i skazano seryjnego mordercę dzieci. Powrót do normalności wśród lokalnej społeczności nie trwa jednak długo. Zostają znalezione kolejne zwłoki chłopca, a modus operandi sprawcy jest praktycznie identyczny jak skazanego. Z pomocą miejscowemu szeryfowi przyjeżdża agentka O’Dell, specjalistka od...