Rybka zwana Wandą.

To już kolejna pozycja o ludziach gór z którą miałem przyjemność, i muszę przyznać że bardzo miłe zaskoczenie! Książka jest pisana inaczej, to znaczy mniej zagadnień związanych z himalaizmem, statystykami, czy sprzętem, a więcej samej Wandy, dużą jej część zajmuje dzieciństwo i szkoła, ale dzięki temu można dowiedzieć się mnóstwa interesujących rzeczy o repatriantach z Litwy, o nastrojach jakie panowały na "terenach odzyskanych" w latach powojennych, a nawet tego o czym pisały wtedy gazety.
Czytając tę biografię, jakoś tak automatycznie w głowie zobrazował mi się zegar, prędkościomierz jak w samochodzie, na którym jednak zamiast cyferek mamy napisy: Ikona sportu, pasjonatka, zaborcza baba, kobieta zagubiona, wredna suka. Od podziwu do obrzydzenia.
I muszę przyznać że ta wskazówka długo na tej "wrednej suce" się zatrzymała.
Po trupach do celu, prześpi się z doktorem z Wiednia w zamian za zaproszenie, wyjdzie za mąż za syna ministra, by po dwóch latach się rozstać (ale zostaje przy nazwisku, takie nazwisko zawsze się może przydać), robi wiele paskudztw zasłaniając się feminizmem. O zmarłych źle się nie mówi, i myślę że gdyby ta książka była pisana za życia Wandy, wywołała by burzę, bo wielu ludziom zaszła za skórę.
"Nie należy gloryfikować himalaistów, mają takie same przypadłości jak inni śmiertelnicy".
Moja wyimaginowana strzałka zatrzymuje się ostatecznie na "kobieta zagubiona" ;)
P.S. Wieka szkoda że pan z Grodziska już nie żył :(

Rybka zwana Wandą.

To już kolejna pozycja o ludziach gór z którą miałem przyjemność, i muszę przyznać że bardzo miłe zaskoczenie! Książka jest pisana inaczej, to znaczy mniej zagadnień związanych z himalaizmem, statystykami, czy sprzętem, a więcej samej Wandy, dużą jej część zajmuje dzieciństwo i szkoła, ale dzięki temu można dowiedzieć się mnóstwa interesujących rzeczy o...