Ta książka jest na tyle nieoczywista, że ciężko ją przyporządkować do jednego konkretnego gatunku. Nie jest to bowiem ani typowa autobiografia, ani tym bardziej rodzaj podręcznika – jak sugerowałby tytuł. Równie dobrze całość mogłaby być zatytułowana np. „Obserwacje i wnioski Ruuda Gullita na temat europejskiego oraz światowego futbolu”, a „Jak oglądać piłkę nożną” – mogłoby być tylko nazwą jednego z obszernych rozdziałów. Bo oprócz omówienia najpopularniejszych ustawień i roli zawodników na poszczególnych pozycjach, Gullit nie stroni też od dygresji na wiele innych tematów. Odnosi się choćby do postępującej komercjalizacji, zmian w sposobie odżywiania czy też wsparcia technicznego dla sędziów. 66-krotny reprezentant „Oranje” porównuje także specyfikę gry w reprezentacji i w klubie, opowiada o zabobonach rodem z piłkarskiej szatni oraz o roli kapitana i rezerwowego. Nie stroni również od tzw. wycieczek personalnych – między innymi pod adresem Cesca Fabregasa i Wima Jonka, których wprost nazywa „najsłabszymi ogniwami”, bo „ idą na łatwiznę” i często „odpuszczają bezpośrednich rywali”.
Wyobrażaliście sobie kiedyś, że siedzicie sobie z bardzo znanym piłkarzem i trenerem i dyskutujecie o rozmaitych aspektach współczesnego futbolu? Ta książka jest jakby swoistym zapisem takiej wyimaginowanej rozmowy. Zbiorem wypowiedzi mistrza Europy z 1988 roku, który w przystępny sposób porusza mnóstwo kwestii, o jakie chcieliby go zapytać miłośnicy futbolu. Co ciekawe, 55-letni obecnie Gullit jest bardzo krytyczny przede wszystkim wobec własnych rodaków. Jego zdaniem, obecne kłopoty reprezentacji Holandii wynikają w głównej mierze z nadmiernego przywiązania do określonego stylu gry, który jest stał się do bólu przewidywalny dla rywali. Sytuacji, według niego, nie poprawia też swoisty kult gry technicznej, w której nie ma miejsca na większą waleczność i nieustępliwość w starciach fizycznych, a kiedy trzeba – na cwaniactwo, pozwalające wywalczyć stały fragment gry lub zyskać bezcenne sekundy.
Ruud cienie i blaski świata piłki poznał w różnych rolach i w różnych stronach świata (od USA do Rosji), dlatego jak mało kto jest uprawniony do tego, aby zabierać głos, komentować i doradzać. I aby wprowadzać do tego wyjątkowego świata debiutantów – tak zawodników, jak i trenerów oraz zwykłych kibiców. A że w roli eksperta sprawdza się znakomicie, niech świadczy fakt, że bardzo chętnie współpracują z nim niezwykle wymagające brytyjskie media. Bo mieć wiedzę i przemyślenia to jedno, a umieć ją przekazać – to zupełnie coś innego…

Ta książka jest na tyle nieoczywista, że ciężko ją przyporządkować do jednego konkretnego gatunku. Nie jest to bowiem ani typowa autobiografia, ani tym bardziej rodzaj podręcznika – jak sugerowałby tytuł. Równie dobrze całość mogłaby być zatytułowana np. „Obserwacje i wnioski Ruuda Gullita na temat europejskiego oraz światowego futbolu”, a „Jak oglądać piłkę nożną” –...