Ruud Gullit znakomitym piłkarzem był. Myślę, że w tej kwestii żadnych zastrzeżeń nie ma. Co do tego czy znakomitym trenerem jest, można mieć już pewne wątpliwości. Nie można mu odmówić, że doświadczenie boiskowe oraz nauki zbierane od legend pokroju Cruyffa na pewno swoje zrobiły. Jednak teoria swoje, a praktyka swoje i przyglądając się menedżerskim osiągnięciom holenderskiej gwiazdy z przed lat, raczej nie ma miejsca na czołobitny szacunek.

Zatrzymajmy się na chwilę. Dobry taktyk wcale nie musi być dobrym menadżerem. Taka jest, niestety, smutna prawda. Sama wiedza choć pomaga, sukcesów nie gwarantuje. Dlatego też nie skreślajmy głównego bohatera tej opowieści, gdyż właśnie na niuansach taktycznych ma się w tej lekturze skupić. Pokazać, jak spojrzeć na rozgrywane mecze pod innym, bardziej analitycznym kątem.

Piłkarska eskapada rozpoczyna się od przypomnienia piłkarskiej i trenerskiej kariery Ruuda Gullita. Zawieszonej gdzieś między streszczeniem, a telegraficznym skrótem. Trudno pozbyć się wrażenia, że choć to wdzięczne przypomnienie, jest zaledwie wydłużoną przystawką w drodze do głównego dania. Pojawiają się tam co prawda pewne taktyczne aspekty, ale bardziej jako drobne dygresje, których dalsze rozwinięcie kryje się na kolejnych kartach książki.

Nie przedłużając, czy po tej lekturze spojrzy się inaczej na zmagania współczesnych gladiatorów? Tak…i nie. Trudno tutaj o jednoznaczną odpowiedź. Na pierwszy rzut oka widać, że Gullit wie o czym mówi. Potrafi w nieskomplikowany sposób wyjaśnić pewne niuanse czy schematy. Przechodzenie od szczegółu do ogółu można chwilami odebrać jako specyficzny fetysz, który w takiej narracji w żaden sposób nie może awansować do rangi zarzutu.

Jednak i mówimy tu o drugim rzucie oka, nie jest to wiedza w żaden sposób przełomowa. Jasne, pewne dykteryjki są świeże i interesujące, ale wiele poruszanych sytuacji wydaje się dość oczywistych. Rozumiem, że jest to pozycja skierowana do początkujących, ale nie potrafię pozbyć się wrażenia, że przez cały czas zaledwie muskamy istotę tematu. Chciałbym, by poziom wtajemniczenia z czasem rósł, tymczasem jest on jednostajny i zamiast rozpalać skrytego w sobie analityka, entuzjazm powoli gaśnie.

Zabrakło tu jednolitej koncepcji. Pozornie mamy wyszczególnione opisywane tematy, ustawienia, pozycje i tym podobne, ale mimo tych wielorakich oznaczeń, gdzieś zagubiła się płynność i spójność. Mimo to, całość czyta się ekspresowo i z przyjemnością. Nawet jeśli Jak oglądać piłkę nożną nie do końca spełnia swoje zadanie, to jako miła ciekawostka z paroma przebłyskami może umilić leniwe popołudnie.

Patryk Rzemyszkiewicz