Zakończenie głównej historii. Louve udaje się do Międzyświata, by uzyskać pomoc węża Nidhogga w walce z czarnymi elfami. W tym samym czasie Aaricię odwiedza niespodziewany gość, a Vigrid łączy siły z Yasminą.

Mało który z wątków tego tomu jest interesujący. Powrót Nidhogga okazał się bardzo rozczarowujący i przewidywalny, może z wyjątkiem finału, gdzie scenarzysta dokonuje pewnego wzruszającego zwrotu akcji. Samodzielne perypetie Aaricii to tak naprawdę zamiatanie jednego z bardziej niewygodnych motywów tej serii. Z kolei plan Yasminy i Vigrid jest bardzo naiwny i chyba tylko cudem im się powodzi. Bardzo irytująca okazała się tutaj nowa Strażniczka Kluczy – jest jeszcze łatwiejsza do manipulacji niż jej poprzedniczka. Dużym plusem tego wątku było jednak przedstawienie historii świetlistych i czarnych elfów.

Jak to zazwyczaj w tej serii, tom broni się rysunkami Surżenki – bardzo staranne i przejrzyste. Podobało mi się szczególnie jak zwrócono uwagę na pewną zmianę w mimice Nidhogga.

Podsumowując, tom jest co najwyżej średni i warto go przeczytać głównie dla paru ostatnich stron i ładnej warstwy graficznej.

Zakończenie głównej historii. Louve udaje się do Międzyświata, by uzyskać pomoc węża Nidhogga w walce z czarnymi elfami. W tym samym czasie Aaricię odwiedza niespodziewany gość, a Vigrid łączy siły z Yasminą.

Mało który z wątków tego tomu jest interesujący. Powrót Nidhogga okazał się bardzo rozczarowujący i przewidywalny, może z wyjątkiem finału, gdzie scenarzysta dokonuje...